Het korte gloriemoment dat nooit meer leek te komen
Na een korte en pijnlijke passage in de politiek verdween Anne Martens, de oudste dochter van Wilfried Martens, in de provinciale schaduwen. Tot Vlaanderen haar na de keet in Blankenberge leerde kennen.
‘Neen, ik had niet verwacht om dit alles in mijn periode als waarnemend gouverneur mee te maken. Maar ik voel me er alleszins wel helemaal klaar voor.’ Dat antwoord in de Krant van West-Vlaanderen typeert Anne Martens: zelfbewust, nuchter en helder in de communicatie.
Zo leerde Vlaanderen haar de voorbije dagen ook kennen, nadat ze het stokje had overgenomen tijdens het verlof van provinciegouverneur Carl Decaluwé. Martens hakte meteen de knoop door om het dragen van een mondmasker overal op de zeedijk te verplichten en nam de regie strak in handen. De afgelopen dagen voerde ze, in naam van de kustburgemeesters, de forcing tegen de NMBS die te volle treinen naar de kust stuurde.
Haar communicatietalent komt niet uit de lucht vallen. ‘Mijn vrienden zeggen dat ik voor de politiek ben gemaakt’, zei een ambitieuze Anne Martens in 2007 in haar allereerste dubbelinterview met haar vader en expremier Wilfried Martens in Het Nieuwsblad. ‘Haar manier van praten, de accenten die ze legt als ze voor publiek spreekt. Dat doet me veel plezier en het is zelfs een openbaring voor mij’, zei vader Martens toen trots.
Moeizame relatie
Het dubbelinterview was ook een loutering, want als oudste dochter had Anne Martens na diens tweede huwelijk jarenlang amper nog contact met haar vader. ‘Wij waren ook zijn kinderen, maar over ons had hij het nooit’, kwam ze daar later nog eens op terug (DS 11 maart 2009).
Pas toen Anne in 2006 besliste om in de politiek te stappen, kwamen de twee weer dichter bij elkaar. Ze had toen zelf een pijnlijke echtscheiding achter de rug en benadrukte dat het haar een extra politieke stimulans gaf: ‘De politiek moet dringend iets doen aan de problemen van alleenstaande moeders.’
Ze toonde op 36-jarige leeftijd ook ambitie en werd in 2006 meteen verkozen in de Gentse gemeenteraad. Een jaar later ging ze ook aan de slag op het kabinet van de toenmalige Vlaams minister-president Yves Leterme. Ze gaf daarbij aan dat ze ‘nu volledig voor de politiek kiest’, in eerste instantie met het oog op de federale verkiezingen in 2007, maar vooral op de Vlaamse verkiezingen in 2009. Ze hoopt dan door te stoten naar het parlement.
Haar belangrijkste thema op dat moment: de combinatie werk-gezin. ‘De mensen gaan kapot van de stress. Dat is geen zacht thema, want het kost de sociale zekerheid handenvol geld.’ Het is nog altijd een van de belangrijkste thema’s bij de huidige CD&V.
Moddergooien
In het dubbelinterview waarschuwde haar vader nog voor ontgoochelingen: ‘Het blijft een vak vol risico’s, politiek blijft ook heel brutaal.’ Zijn vrees werd waarheid, want zijn ambitieuze dochter kreeg het aan de stok met de wispelturige Gentse CD&V-afdeling. Ze weigerde onder meer om vóór het hoofddoekenverbod te stemmen voor ambtenaren met een loketfunctie. ‘Integratie is juist hét middel om die vrouwen te emanciperen’, benadrukte ze toen.
Door het aanhoudende geruzie kreeg ze geen zicht meer op een verkiesbare plaats en paste ze uiteindelijk helemaal voor de Vlaamse verkiezingen. ‘Ik ben het moddergooien meer dan beu’, klonk het op dat moment verbitterd. ‘Ik wil die plaats op de lijst ook niet krijgen omdat mijn vader een ex-premier is, maar omdat ik zelf een valabele kandidate ben.’
Nog geen half jaar later gooide toenmalig West-Vlaams provinciegouverneur Paul Breyne haar een reddingsboei toe: een job als arrondissementscommissaris bij de provincie. Dat kreeg op dat moment ook kritiek. ‘Een politieke benoeming? Ik doe daar geen uitspraken over. Alle procedures zijn perfect doorlopen’, ketste Breyne de vragen af. Het was meteen het einde in mineur van de korte politieke carrière van Anne Martens, waarna ze elf jaar lang in de provinciale schaduwen verdween.
Anne Martens kreeg het aan de stok met de Gentse CD&V, onder meer omdat ze weigerde te stemmen vóór een hoofddoekenverbod in loketten