Meisjes! (En ook jongens!)
van Liz Phair. Uitgebracht in 1993.
Kurt Cobain was van ons, maar hij was een man. PJ Harvey was van ons, maar niet genoeg van ons alleen. Courtney Love was te kwaad en te wild. Björk te arty en te weird. Kim Deal te stoned en te slonzig. Alanis Morissette te hysterisch en te mainstream, en bovendien begreep ze niet wat ironie was. Liz Phair daarentegen was helemaal van ons. Het leek alsof ze muziek maakte exclusief voor ons en over ons. Ze was cool, uitdagend en sexy, en al waren wij dat misschien niet, we wilden het in elk geval wel zijn. Haar muziek was toegankelijk, zonder kapsones, intiem en vooral: schaamteloos waarachtig. Als haar indiesound in deze tijd waarin gedweept wordt met ‘echtheid’ nog overeind blijft, dan vooral om die reden. Phair leek altijd nabij, alsof ze bij ons op kot gitaar zat te spelen. Mijn vriendin H. noemde haar een feministisch rolmodel, ik noemde haar mijn soulmate, de plaat van ons leven was Exile in Guyville.
Ik had een lief, mijn vriendin H. wou er een, maar had vooral onenightstands. ‘Fuck and run’ was haar lijflied. Met een benijdenswaardig en meermaals door ons gekopieerd flegma en een open- en kwetsbaarheid waarvan wij dachten dat we ze verborgen moesten houden, zong Phair over hoe ze keer op keer wakker werd naast een gast die zich snel uit de voeten maakte en hoe ze droomde van iemand die bleef en van ‘all that stupid old shit like letters and sodas’. Het lef. Op ‘Girls! Girls! Girls!’ had ze het dan weer over meisjes die manipuleren en hun vrouwelijkheid inzetten om te krijgen wat ze willen: ‘the girls want murder’. Het was ook H. en mij niet onbekend en we zongen het mee alsof het een power anthem was voor de zelfbewuste, sterke vrouwen die we dachten dat we halfweg de jaren 90 waren.
Mijn lief wist er allemaal niks van. Tot zijn vriendenkring, die uitmannelijk was, werd ik toegelaten, omdat ik deed alsof ik even stoer was als zij. Meisjes, vooral als ze mooi waren, waren er om te quoteren, te veroveren en daarna weg te werpen. Mijn woede erover slikte ik in en schreef ik neer in een dagboek. Phair deed hetzelfde, maar zette ze op muziek. ‘They play me like a pitbull in a basement’, zong ze. En ‘It’s cold and rough, but I kept standing six-feet-one, instead of five-feet-two.’ Anno 2020 valt er met zelfbewuste jonge vrouwen minder te sollen. Ze slikken hun woede niet meer in, maar zetten ze op hun T-shirt of sociale media. Als ze stoer zijn, dan omdat ze dat zelf willen en niet omdat ze bij de jongens willen horen.
Mijn lief gedroeg zich vaak als een klootzak en ik was verslaafd aan hem. Als ik aan hem dacht, dacht ik vaak aan ‘Flower’, waarin Phair, begeleid door een engelachtige tweede stem, volledig onderkoeld zingt: ‘Everything you say is so obnoxious, funny, true and mean / I want to be your blow job queen.’ We waren prachtig, we waren toxisch en we waren onmogelijk. Op repeat luisterde ik naar ‘Divorce song’, een klein liefsluitend
We zongen mee alsof het een power anthem was voor de zelfbewuste, sterke vrouwen die we dachten dat we halfweg de jaren 90 waren