‘Wat heb ik het dansen gemist!’

Zing

‘Ik zing heel graag, en ook veel. Ik houd ervan dat er muziek klinkt in mijn omgeving, en dat kunnen echt alle genres zijn, afhankelijk van mijn stemming. Het gaat me minder om de tekst dan om het ritmische gevoel, want ik dans graag op muziek. Wat heb ik het dansen gemist in de voorbije maanden! Op de dansvloer kan ik me pas volledig laten gaan. Soms zet ik hier in mijn keuken de muziek op het maximumvolume, drum-’n-bass of zo, en dat is een ontlading. Dansen geeft aan muziek een extra dimensie. Maar soms zoek ik ook het omgekeerde: een ingetogen sfeer, als het donker wordt. Dan leg ik graag Melanie De Biasio op. Dat is een vriendin voor het laatste uur, wanneer iedereen naar boven is en ik mijn dag alleen afsluit. Ik leg iets op, loop een beetje te prutsen, probeer de gebeurtenissen en emoties te laten landen. Vroeger schreef ik dan, maar dat lukt nu niet meer, omdat mijn hoofd te vol zit. Dan is muziek beter aangewezen.’

Bid

‘Ik ben katholiek opgevoed, maar tegen mijn achttiende was dat verhaal voorbij. Ik apprecieer de stilte die op heilige plaatsen hangt wel, of dat nu een kapel of een moskee is. Wanneer ik hier door de streek fiets, stop ik graag bij een van de vele kapelletjes om daar enkele minuten te zitten. Dat is het dichtste dat ik bij bidden kom, denk ik: de stilte koesteren. Wanneer ik ga lopen, wandelen of fietsen, doe ik dat ook het liefst alleen. Ik heb dat nodig, om de dingen te laten landen, en ook wel een beetje om te ontsnappen aan mijn eigen drukte. Bij andere mensen kan ik niet stil zijn. Ik ben een sociaal beest, ik weet wel zeker dat ik ADHD heb, en soms moet ik mezelf dimmen. Wanneer ik alleen ben, voel ik die druk niet om me te tonen. Bijvoorbeeld al zwemmend in natuurwater bij vzw De Boot in Merkem aan het Ieperleekanaal, of in de oude Leie-arm in Astene. Daar kom ik helemaal tot rust.’

Lach

‘Humor vind ik een sterke bron van veerkracht. Met mijn patiënten lach ik veel en dat is voor ons allebei ontwapenend. De spanning tussen ons valt sneller weg, we voelen ons verbonden. Ik ben dan niet meer “madam de dokter”, maar een mens. En lachen is fysiologisch goed, wist je dat? Wanneer je gaat lopen en je ziet af, moet je maar eens met alle gezichtsspieren lachen. Dat geeft een signaal naar de hersenen, de endorfines stijgen, en de prestatie gaat omhoog. Daarom is lachen ook een goeie therapie. En last but not

least: laten we onszelf vooral niet te ernstig nemen. In onze onderbroek zijn we allemaal gelijk.’