De Macron-diplomatie maakt indruk

Hoe diep moet een land in chaos, radeloosheid en bestuurloosheid zijn weggezonken om het lot van de natie in handen van de voormalige kolonisator te leggen en een donderpreek over endemische corruptie en de nood aan een grondige verandering van het politieke systeem zonder tegenspraak te slikken? De voorbije dagen bracht de Franse president zijn beloofde tweede bezoek aan Libanon, dat nog altijd puin ruimt na de vernietigende explosie in de haven van Beiroet begin augustus. Na een slim, empathisch en langdurig bezoek aan de door elke Libanees gevierde zangeres Fayrouz legde hij de politieke klasse een strak stappenplan op om snel een reeks concrete hervormingen door te voeren. Komen die er, dan volgt massale financiële steun voor de heropbouw. Blijft de heersende Libanese klasse hardleers, dan volgen er sancties.

Het diplomatieke optreden van Macron, met zijn kenmerkende mix van charme, show, bravoure en daadkracht, maakt indruk. Het wordt door de Libanese bevolking aanvaard omdat er weinig of geen dubbelhartige belangen achter vermoed kunnen worden. Verkiezingen zal Macron er niet mee winnen, dat doen presidenten nooit met buitenlands beleid. Maar hij brengt Frankrijk wel via soft power weer aan zet in een regio waar Europa nagenoeg volledig buitenspel is gezet.

Macron toont zich slim, tactisch en geduldig. De coronacrisis greep hij aan om Angela Merkel in mei haar verzet tegen een Europees gesubsidieerd herstelplan te laten varen, waarna de Franse-Duitse as dat herstelplan op de Europese top van juli ook door de ‘zuinige’ landen goedgekeurd kreeg. Met de Europese cohesie zo gesterkt, zette Macron deze zomer met Franse diplomatieke initiatieven ook de facto het Europese buitenlandse beleid verder uit. In de woelige Sahel, waar jihadisten grote gebieden controleren, is het Frankrijk dat via zijn uitgebreide troepenmacht bepalend zal zijn voor de koers van Mali na de staatsgreep. In de Middellandse Zee heeft Frankrijk uitdrukkelijk de zijde van Griekenland gekozen in zijn confrontatie met Turkije, en militaire schepen gestuurd om dat duidelijk te maken. Tegen de zin van Duitsland, trouwens, dat zich er wel voor hoedt om Erdogan te bruuskeren. Maar met Poetin blijft ook Macron voor strategisch overleg kiezen. Ook over Wit-Rusland. De Russische beer wring je nu eenmaal niet de arm om zoals dat bij de regering van een klein land in puin wel lukt. Ook niet als die schaamteloos opposanten vergiftigt of zich in buitenlandse verkiezingen blijft mengen.

Macron brengt Frankrijk slim weer aan zet in een regio waar Europa nagenoeg volledig buitenspel is gezet