Een strijd voor beschaving, en nog een goeie film ook
FILMFESTIVAL VENETIE Juryvoorzitster Cate Blanchett toonde op de rode loper hoe je een mondmasker draagt, maar hopelijk had ze ook haar zakdoek bij, want de openingsfilm sneed.
‘De bioscoopervaring is het hart van de filmindustrie, we moeten vechten om de sector te steunen. Dit is een strijd voor beschaving en voor cultuur.’ Met hoge woorden verenigde Alberto Barbera, hoofd van het filmfestival van Venetië, zijn collega’s van de andere grote filmfestivals op een gezamenlijke persconferentie.
De voorbije jaren werden er nochtans vraagtekens geplaatst bij Barbera’s loyaliteit aan de cinema’s, omdat hij zijn festival uitleende voor premières van Netflix – een doorn in het oog van het festival van Cannes, dat het platform niet toelaat in competitie.
Dit jaar is Netflix ook in Venetië afwezig. Maar het platform is deze keer niet de grote vijand van de cinema’s, wel het virus. ‘Platformen zijn er nu zo’n vijf jaar’, zei Thierry Frémaux, directeur van Cannes. ‘We zullen zien of we over honderd jaar hun 105de verjaardag vieren. We moeten ophouden met de dood van de cinema te verkondigen telkens als er iets nieuws gebeurt. Toen Avengers: Endgame de succesvolste film in de wereld werd, was er niemand die de platformen dood verklaarde.’
Het festival zette die woorden kracht bij met een openingsfilm op niveau. Juryvoorzitster Cate Blanchett toonde de fotografen op de rode loper hoe je een mondneusmasker draagt, maar ze zal ook haar zakdoek kunnen gebruiken.
Lacci (Italiaans voor ‘veters’) is allesbehalve een spectaculaire film en een tikje ouderwets, maar snijdt diep onder de huid. Wie de vorige films van Daniele Luchetti heeft gezien, zoals Anni felici en Mio fratello è figlio unico, valt niet uit de lucht. De regisseur durft gruwelijk te graven naar onze menselijke gevoeligheden en zwaktes. Hij heeft een eigen manier gevonden om toch te raken met het cliché van een gezin dat uit elkaar valt nadat de vader is vreemdgegaan. Hij toont hoe de familiebanden hen verknopen als veters, maar ook verwonden als zwepen.
Nevenplatform Orrizonti is zo mogelijk nog sterker gestart met Mila, een straf Grieks debuut dat in zijn bevreemdende sfeer niet weinig verwant is aan de grote Griekse absurdist Yorgos Lanthimos. In Mila (Grieks voor ‘appels’) wordt een stad getroffen door een pandemie van amnesie: de ene na de andere mens is zijn geheugen én zijn identiteit kwijt. De bizarre sfeer paste wonderwel bij het rare gevoel om op een filmfestival in een halflege zaal te zitten. Maar nee, cinema is dus allesbehalve dood.