‘Dodo! Ik wil je niet meer horen’
In het politiekantoor zijn ondertussen drie Slovaakse mannen gearriveerd, onder wie de broer van Jozef Chovanec. ‘Onze officier legt hen uit dat Jozef Chovanec gevochten had met politieagenten’, verklaart M.A. ‘Ze zijn totaal niet verbaasd over zijn gedrag. Volgens hen heeft Chovanec psychische problemen en is hij net ontslagen door zijn baas.’
(Ann van de Steen, de advocate van zijn weduwe, bevestigde dat Chovanec psychische problemen had. Volgens onze informatie had hij recent ook een aanvaring gehad met een vroegere vennoot, red.)
Als de dokter weer weg is, begint Chovanec opnieuw te zingen en te roepen. ‘Wat mij vooral verontrustte, was zijn gehuil. Hij huilde als een dier’, vertelt M.A.. ‘Dat was niet het enige: hij begon uit het toilet te drinken. Zijn blik was leeg, alsof hij buiten zichzelf was. Dan weer begon hij te zingen, dan weer te roepen. Ik vond dat geen normaal gedrag, maar we hadden een attest van een arts die zei dat de man fit genoeg was om de nacht in de cel door te brengen. Wij hebben geen legitimatie om dat attest naast ons neer te leggen.’
F.V. en P.L., die samen team 2 vormen, gaan om 1.28 uur naar de politiecel. ‘Door het kijkgat in de deur zag ik hem staan: zwaar transpirerend. Ik vroeg hem om te gaan slapen. Hij excuseerde zich. “Pardon”, zei hij. We gingen weg’, aldus F.V.
Enkele minuten later klinkt opnieuw gebonk. ‘Ik zei tegen mijn collega’s: ik zal het eens proberen zoals ik thuis doe met mijn kinderen’, zegt F.V. ‘Dodo! Ik wil je niet meer horen tot morgenvroeg!’
Ze knippen het licht uit, Chovanec lijkt gekalmeerd. ‘Ik was zelf verbaasd dat het lukte’, zegt F.V.
Het dodo-effect duurt niet erg lang. Om 4.22 uur komt Chovanec opnieuw uit zijn bed en begint met zijn hoofd tegen de muur en de celdeur te bonken, tot veertig keer toe. Inspecteur P.C., die de camerabeelden ziet aan de balie van het politiegebouw, slaat alarm via de radio.
Om 4.26 uur gaat het licht aan in de cel. Op de bewakingsbeelden is te zien hoe het hoofd van Chovanec helemaal onder het bloed zit.
F.V. en P.L. rennen naar de cel. Vijf politiemannen houden zich klaar om naar binnen te gaan: P.L., F.V., P.T., F.L. en D.L ‘We hebben niet echt overlegd wat we gingen doen. Daar was geen tijd voor. Het was voor ons ook evident dat we naar binnen moesten, om hem te doen stoppen met dat bonken met zijn hoofd tegen de muur. Anders zaten we met een lijk in de cel.’