‘Hij duwt ons alle vijf achteruit’
‘Ik schrok toen ik deur opendeed’, zegt F.V. ‘Het gezicht van de man hing onder het bloed. Het was zoveel dat ik niet eens kon zien waar hij bloedde. Zijn ogen waren leeg. Het stonk er verschrikkelijk, naar urine, zweet en uitwerpselen.’
‘Hij was chaud patate’, zegt D.L., een 31-jarige politieman uit Namen.
F.V. gaat als eerste de cel binnen, zijn wapenstok in de rechterhand verborgen achter zijn been. ‘Mijn andere hand hield ik naar voren om de man te tonen dat hij niet mocht bewegen. Jozef Chovanec zette zich in gevechtshouding en kwam onze kant uit. We besloten om de deur weer te sluiten.’
Hun officier gaat een schild halen. ‘Het idee is dat we de man met het schild naar achteren proberen te duwen. Maar toen we de cel binnengingen, zette hij zich weer in gevechtshouding: zijn linkerschouder vooruit, zijn rechterbeen naar achteren. We proberen hem achteruit te duwen, maar als hij het schild raakt, is hij het die ons met vijf wegduwt. Dan besef ik: dit wordt erg moeilijk’, vertelt F.V.
Het lukt de agenten om Chovanec met het schild in een hoek te drijven. Ze gooien het schild aan de kant om hem te boeien. ‘We proberen zelf ook onze kalmte te bewaren. Niemand van ons roept’, zegt F.V. ‘Ik probeer nog altijd met hem te praten in het Frans en het Engels. Calme-toi, keep quiet, zen …’
F.V. en P.L. trekken Chovanec op het bed. Volgens de agenten schreeuwt de man het uit. ‘Ik merk dat we hem te strak geboeid hebben. We beslissen de boeien te vervangen door colsonbandjes. Als we dat doen, wordt de arrestant echt razend.’
Het is 4.35 uur. ‘Zijn benen zijn nog vrij en hij blijft schoppen’, zegt F.L., een 27-jarige inspecteur uit Namen. ‘We gebruikten colsonbandjes om zijn enkels aan elkaar te binden. De eerste brak hij. Daarna gebruikten we de colsonbandjes van de militairen die steviger zijn, maar zelfs dan kon hij nog altijd bewegen.’