‘Deze zomer was een rollercoaster’
Met een gloednieuw houten theater groeide Campo Solar in Damme uit tot een onverwacht succes. Organisator Karel Standaert maakt de balans op van de festivalzomer die er geen was.
Toen duidelijk werd dat festivals dit seizoen virusproof zouden zijn of niet zouden zijn, kozen Karel Standaert (33) en zijn vijf mede-organisatoren van Campo Solar voor de vlucht vooruit. Het festival in Damme borg zijn gebruikelijke wijnbar, uitkijktoren en technoschuur op. Hun nieuwe concept, een halfopen theater gebouwd door het kunstenaarscollectief Tentakel, was een van de meest tot de verbeelding sprekende van de festivalzomer. Het werd het toneel voor 35 concerten van in totaal 70 artiesten. Na onder meer Flip Kowlier en Noémie Wolfs mag vanavond Brihang het licht uitdoen – hij speelt er voor de vijfde keer deze zomer.
De bezoekerscijfers zeggen alles over hoe vreemd die zomer was: gespreid over twee maanden ontving Campo Solar 7.000 bezoekers. De ‘normale’ editie haalt bijna het dubbele op één weekend in augustus. ‘En toch was het de drukste zomer uit mijn leven’, zegt Standaert. ‘We hadden het niet verwacht, maar toen artiesten ons onderling begonnen aan te raden, ging de bal aan het rollen. Uiteindelijk vroeg Het Zesde Metaal zelf om een extra show te mogen spelen. Deze zomer hebben wij toppers van de Belgische muziek kunnen binnenhalen die wij anders nooit zouden kunnen betalen. Zelfs Vive le velo kwam een aflevering opnemen bij ons, als kers op de taart. Elk nadeel heeft zijn voordeel, blijkbaar.’
Wat was moeilijker, een coronaproof concert voor 200 bezoekers, of een evenement voor 12.000 toeschouwers organiseren?
‘Je zou verwachten dat je voor een fractie van je reguliere aantal minder hard moet werken, maar het is even arbeidsintensief. Je hebt dezelfde basisvoorzieningen nodig, maar daarbovenop moet je harder werken aan veiligheid, ticketing en het opvolgen van de maatregelen.’
‘Bovendien gaat het niet om één weekend, maar om een hele zomer: dat begint op den duur te wegen.’
Veel festivals stonden voor een financiële uitdaging. Hoe is dat bij jullie verlopen?
‘De factuur kunnen we pas opmaken in september, maar al onze shows waren wel uitverkocht. Eventuele winst zullen we moeten investeren in opslag voor het theater. De grens met een financiële kater was soms wel flinterdun: hadden we eind juli 200 meter meer naar het noorden gelegen, mochten we de boel sluiten (op het grondgebied van Brugge werd alle versterkte muziek toen verboden, red.).’
‘Ook toen de capaciteit werd teruggeschroefd naar 200 werd het krap. Op het terrein veranderde dat niets, enkel dat er een vijftigtal mensen minder waren. Maar dat bepaalt wel je marge. Het blijft jammer dat die maatregel nationaal werd afgekondigd en niet lokaal, zoals nu.’
Hoe aanwezig was de angst voor een uitbraak? ‘Die zorgde de hele zomer voor stress. We hebben er alles aan gedaan om de publieke opinie duidelijk te maken dat we de dreiging ernstig namen: de algemene mondmaskerplicht voor wie zich op het terrein verplaatste voerden wij door vóór de overheid, we hebben meer dan 5.000 euro geïnvesteerd in mondmaskers en handgel. Toen de cultuursector ons op een bepaald moment in zijn communicatie opnam als voorbeeld van hoe het wel kon, voelden we ook een verantwoordelijkheid tegenover onze collega’s. Maar uiteindelijk hebben we geen besmettingen gekend, en ook in onze regio was er geen echte uitbraak. Onze bezoekers zeiden op sociale media dat ze zich bij ons veiliger voelden dan in de supermarkt: dat heeft wel deugd gedaan.’
‘Dat we zo in de kijker liepen resulteerde ook in druk vanuit andere hoeken. Plots stonden de politie, de arbeidsinspectie en de belastingcontrole op ons terrein. We begrijpen dat wel: als heel de cultuursector schreeuwt dat iets organiseren niet rendabel is, komen ze een kijkje nemen hoe dat kan. Wij hebben hen uitgelegd dat we het te danken hebben aan onze honderd vrijwilligers die zich kosteloos inzetten voor het festival, in ruil voor eet- en drankbonnetjes en tickets. Zij zijn wat mij betreft de helden van onze zomer, samen met de landbouwers wier velden we mochten gebruiken.’
Hoe evolueerde de publiekssfeer?
‘Vaak verkochten onze concerten binnen de minuut uit: dat zegt veel over hoe iedereen snakt naar beleving en een beetje normaliteit. Maar ook wanneer de angst toenam konden we dat aflezen. Toen Antwerpen in lockdown ging, zagen we mensen meer afstand bewaren en liepen onze handgeldispensers sneller leeg. In rustigere periodes bleven ze dan weer vol.’
Ik zag jou bij Het Zesde Metaal een staande ovatie noodgedwongen afbreken: als het publiek rechtstond, moest het volgens de richtlijnen mondmaskers dragen.
‘Dat is voor een organisator het meest frustrerende gevoel dat je kan hebben. Net wanneer de mensen in hun nopjes zijn, moet je hen terug naar de realiteit brengen. Op bepaalde avonden hebben we de muziek uitgezet omdat mensen begonnen te dansen. Dan heb je toch het gevoel dat je jezelf aan het saboteren bent. Maar ze begrepen dat we het deden om later nóg concerten te kunnen organiseren.’
Kies je volgend jaar voor Campo Solar oude stijl, of volgt er een nieuwe volle zomer? ‘De concerten waren super, maar we hebben vooral het feestgedruis gemist: ik hoop echt dat we volgend jaar opnieuw mogen dansen. De rest moeten we de komende weken even laten bezinken. Deze zomer was een rollercoaster: het besef van wat we gedaan hebben stak pas donderdag even de kop op, tijdens een rustiger momentje. Dan werd het al snel emotioneel: voor ons is dit meer dan een eventlocatie geworden. Voor veel mensen gaat de zomer van 2020 de geschiedenis in als een slechte zomer, maar voor de crew en de aanwezigen hebben wij daar toch een positieve draai aan kunnen geven. Ik denk dat veel collega-organisatoren hetzelfde gevoel overhouden.’
‘Dat we zo in de kijker liepen resulteerde ook in druk vanuit andere hoeken. Plots stonden de politie, de arbeidsinspectie en de belastingcontrole op ons terrein' Karel Standaert Organisator Campo Solar