Alleen Vivaldi kan Vivaldi doen mislukken

Wellicht ontstond er een sprankeltje hoop bij de N-VA na het aanschouwen van de emotionele opstoot van CD&V-voorzitter Joachim Coens. De formatie laaft zich elke dag aan een scheut drama. Luttele uren later leken de plooien alweer gladgestreken en konden de sympathisanten van paars-geel hun illusies opbergen. Na een valse start gaan de voorzitters van de vierseizoenenpartijen onderhandelen.

Het schouwspel oogde niet fraai, maar was begrijpelijk. Hopelijk wordt het ook heilzaam. Een slordige omzetting van mondelinge afspraken bood het perspectief dat een paars-groene coalitie in het zicht van de streep nog snel de abortuswetgeving versoepelde. Voor de toch al achterdochtige CD&V doemde een heuse nachtmerrie op.

CD&V is, onder aansporing van Hilde Crevits, de vernederingen van net na de eeuwwisseling nog niet vergeten. Vanuit de oppositie moest de partij lijdzaam toezien hoe de paars(-groen)e regeringen hun dedain voor de christendemocraten als ultiem bindmiddel beleden. Preformateurs Egbert Lachaert (Open VLD) en Conner Rousseau (SP.A) weten nu dat er met afspraken niet kan worden gejongleerd. Helaas leidt dat tot een dubbeldik bestuursakkoord en een rigoureuze partijtucht.

De volgende regering heeft de opportuniteiten voor het grijpen. Los van het relancebeleid zijn er heel wat hervormingen nodig. Met het aanwezige geld kunnen de verlanglijstjes van de verschillende deelnemers worden afgekocht. Tegen de volgende verkiezingen is het covid-19-drama achter de rug, met sterke economische groeicijfers in de aanloop ervan.

Alleen een slecht regeringsbeleid, meer dan die Vlaamse minderheidsdiscussie, geeft de oppositie een kans. Vivaldi kan de grootste partij in Vlaanderen pijn doen. De N-VA worstelt met een dubbele handicap. Vooreerst moet ze afstand houden van Vlaams Belang, anders dreigt ze gematigde kiezers te verliezen. Daarnaast mist ze de geloofwaardigheid om elders het verschil te maken. De partij blies niet alleen de regering-Michel op, sommige aspecten van het N-VA-beleid (budgettaire ontsporing, visafraude, zaak-Chovanec) kan Vivaldi als tegenargument exploiteren.

Misschien moeten de Vivaldi-partijen, als ze echt willen slagen, nu even de luwte opzoeken. Niemand heeft een boodschap aan de aanhoudende kakofonie van verklaringen die in het beste geval nietszeggend zijn en in het slechtste geval etaleren dat sommige politici vooral het eigen ego onderhouden. Mede daarom is het pijnlijk dat het met de dag meer over posten gaat dan over inhoud.

Misschien moeten de Vivaldi-partijen, als ze echt willen slagen, nu even de luwte opzoeken