Tweeluik in een verdeelde wereld
ANTEBELLUM
Van: Gerard Bush, Christopher Renz
Met: Janelle Monáe, Jack Huston, Gabourey Sidibe
¨¨èèè
RECENSIE FILM Janelle Monáe heeft een dubbelrol in dit slavendrama, dat evenzeer een hedendaagse nachtmerrie is.
Het zijn ontstellende tijden. Kijk naar de man die aan het roer staat in de VS, naar de raciale verdeeldheid die hij oppookt. Wie durft te beweren dat redelijkheid en tolerantie opnieuw terrein winnen?
Voor een sussende boodschap hoeft u niet op de makers van Antebellum te rekenen. Deze raadselachtige film geeft een actuele, vlammende waarschuwing. Er komt evenwel een gekunstelde opbouw aan te pas, en zo laat hij onderweg wel meer steken vallen.
De film opent met een gewaagd, minutenlang shot. Een zwarte vrouw slaat op de vlucht. Enkele tellen later krijgt ze een strop om de nek en ettelijke kogels in de rug. Een citaat van William Faulkner gaat aan de scène vooraf: ‘Het verleden is niet dood, het is zelfs nog niet verleden.’
Zangeres Janelle Monáe bouwt sinds Moonlight en Hidden figures
aan een acteercarrière die enkel aanmoediging verdient. Voor het eerst heeft ze nu een hoofdrol beet. Het is meteen een dubbelrol: ze is Eden als zwarte slavin, Veronica als de strijdlustige, geëngageerde vrouw – denk: Sihame El Kaouakibi – die halfweg de film ontwaakt in een riant huis in hedendaags Amerika.
Hoe de twee zich tot elkaar verhouden, is het raadsel waaruit Antebellum zijn relevantie puurt. De Latijnse titel verwijst naar de periode die aan de Amerikaanse Burgeroorlog voorafging. Maar de verpakking ontleent de film aan minderwaardige popcornhuiver. Werd de film om die reden in de markt gezet als een spannend tussendoortje?
Het is een bizarre, tegenstrijdige keuze waarmee Antebellum zijn eigen ruiten ingooit.
Met Get out en Us heeft Jordan Peele de lat metershoog gelegd. Mindere filmmakers kunnen er onmogelijk nog bij. Dat zijn films nog lang een uitdagend ijkpunt mogen blijven.