Geen show, geen werk
Nu de modeweken vooral digitaal beleefd worden, staan heel wat modespelers uit de backstage aan de zijlijn toe te kijken. Make-upartiesten, kappers, fotografen, cateraars, persagenten en setbouwers: ze staan al maanden op non-actief.
vliegtuig op om in Londen, Milaan of Parijs nog andere shows te lopen.’
‘Onze business heeft van midden maart tot midden mei stilgelegen, maar gelukkig worden onze mannequins niet alleen geboekt om modeshows te lopen. Wij hebben de afgelopen weken veel opdrachten kunnen doen in de e-commercebusiness (die sowieso floreert, red.) en voor catalogi. Er is aanzienlijk minder gereisd, er is wel studiowerk verricht in Frankrijk en Duitsland, uiteraard coronaproof. De mannequin is helaas altijd degene die uiteindelijk het mondmasker moet afzetten. Mais on s’organise.’ Wellicht zullen er dit seizoen minder nieuwe modellen geboekt worden en zal het lokale aspect meespelen, wat een slechte zaak is voor de Belgische meisjes die dit seizoen internationaal hoopten door te breken. ‘Positief is wel dat we meer aandacht voelen voor curvy modellen en voor inclusiviteit tout court. Zwarte en metissemodellen zitten in de lift. Blij dat het nu eindelijk gebeurt.’
Blablabla
Ook Ignace Dhaese had zich de septembermaand iets anders ingebeeld. Normaal gezien heeft hij zijn handen vol met de belichting van shows van onder meer Dries Van Noten, Chanel, Hermès en zovele andere grote spelers, maar dit keer gaat slechts een handvol defilés effectief door. Voorlopig. ‘Het is voor heel wat spelers nog steeds de vraag of ze tijdens hun fysieke show publiek gaan toelaten of niet,’ zegt Ignace. ‘De grote huizen hebben dus diverse plannen klaarliggen, zodat er snel geschakeld kan worden. Een luxehuis als Chanel heeft doorgaans rond de 2.000 toeschouwers in het Grand Palais zitten, dat zal nu even anders zijn. Het dramatische is wel dat Parijs nog steeds code rood is. Het vraagt extra papierwerk, want als ik mensen naar Parijs stuur, moeten die nadien in quarantaine, wat we ons eigenlijk niet kunnen permitteren. Zo’n show opbouwen en nadien afbreken duurt immers langer dan 48 uur (de tijd dat je in Parijs mag zijn, zonder nadien in quarantaine te moeten gaan, red.). Normaal gezien zijn wij met een twintigtal mensen in Parijs, dat is nu een pak minder, want anders zetten we ons vast voor andere events nadien.’
Zowat alle spelers zijn het erover eens: videopresentaties vervangen de emotie en impact van een echte live modeshow nooit. ‘Een video evenaart nooit het momentum van zo’n defilé’, zegt Ignace Dhaese, ‘hoe mooi zo’n video ook gemaakt is.’
Inge Grognard treedt hem bij. ‘Dat emotionele aspect zal ervoor zorgen dat de modeshow blijft bestaan. Maar misschien gaan we nooit meer terug naar hoe het ooit was. Wat ook maar goed is. Er waren te veel shows, vaak van collecties die niet zo baanbrekend waren. Als we nu eens terugkeerden naar ietwat bescheidener shows, enkel voor de professionelen. Zonder al de blablabla. Of is dat wishful thinking?’