Een edele job

Waarom zouden mensen dat nou doen? Vinden ze het mooi? Vinden ze het grappig? Krijgen ze er een kick van? Willen ze er hun mannelijkheid mee bewijzen? Heeft Eveline het hen gevraagd? Willen ze provoceren? Denken ze dat je er sneller gaat van fietsen? Is het een verwijzing naar de Reus van Cerne Abbas, die al sinds de zeventiende eeuw met een joekel van een jongeheer op een heuvelrug ligt? Geen idee, maar elke dag staan ze ’s morgens op het parcours van de Ronde van Frankrijk getekend: metersgrote piemels. En elke dag ziet u daar ondanks hun omvang ook niks meer van zodra de televisie-uitzending begint.

Dat Frankrijk niet voor het aanschijn van de hele wereld met de edele delen bloot staat, heeft de natie te danken aan de zestiger Patrick Dancoisne. Elf maanden per jaar is hij begrafenisondernemer, maar drie weken per jaar doet hij iets helemaal anders. Dan rijdt hij met zijn camionette voor het Tourpeloton uit en is het zijn taak alles te verwijderen wat op het parcours aanstoot zou kunnen geven. Politieke boodschappen mogen niet. En ook verwijzingen naar doping worden opgesmukt. Maar het gros van zijn werk bestaat dus uit het wegpoetsen van obscene tekeningen. Telkens als hij een mannelijk geslachtsdeel op de weg gekalkt ziet, houdt hij samen met zijn helper halt en gaan ze aan de slag met een grote pot witte verf en twee verfrollers.

Het gebeurt snel en efficiënt, want het peloton hijgt in hun nek. Een halve minuut, langer duurt het niet. Met een paar sierlijke bewegingen wordt zo’n knots omgetoverd in een vlinder of een uil. Het is censuur, maar het gebeurt zo gemoedelijk, dat je er sympathie voor hebt. En het is zo efficiënt, dat Peter, Stan en Sean hen misschien moeten inhuren om hun scabreuze foto’s bij te werken telkens ze weer op het internet verschijnen. Dan hebben ze geen vlinders in, maar onder hun buik.

Misschien moeten Peter, Stan en Sean de wegpoetsers van de Tour inhuren