Muziek verzacht de zeeën

THEATER Met Het pentaccordeon brengt Studio Orka een iets kleinschaligere, maar opnieuw erg dromerige en ontroerende vertelling.

Tijdens de ‘Nazomer van Antwerpen’ worden we met onze bubbel verwacht aan de Droogdokken, waar de stad overgaat in de haven. Daar ontmoeten we Emma (Ilse De Koe). Bij het leeghalen van het grootouderlijk huis vond zij een maquette van het pentaccordeon, de muziekmachine die haar overgrootvader Oscar tijdens de Tweede Wereldoorlog bouwde om de zee te bedaren, zodat de Belgen veilig in bootjes konden vluchten naar Engeland. Het muziekje was, zo wil de familielegende, een melodie gezongen werd door Jenny, haar toen negenjarige oma.

Na een lang leven zit Jenny (Tania Van der Sanden) nu in het rusthuis: niet de fijnste plek sinds corona. Emma verzint een list om haar te laten ontsnappen. Ze heeft een verrassing bekokstoofd, waar wij getuige van mogen zijn. Haar verlegen broer Knut (sterke rol van Greg Timmermans) pruttelt tegen: moeten we oma niet beschermen tegen een onverwachte confrontatie met haar verleden? Het zou zonde zijn om die verrassing hier prijs te geven, maar ook al voelden we hem tijdens het stuk aankomen, toch waren wij even ontroerd als de oma.

Van der Sanden is, net als in de Orka-klassieker Zoutloos, opnieuw onweerstaanbaar als de schalkse bomma in de rolstoel. Het is niet de enige herkenbare troef die Studio Orka uitspeelt: de geweldige locatie (met zicht op het Havenhuis), de visuele vondsten (een headbangende mossel!), het magische realisme, het intergenerationele verhaal over de kracht van nostalgie en geloven in je droom:

Het pentaccordeon is vintage Studio Orka.

Toch voel je ook dat dit stuk gemaakt is op korte tijd – zo hadden de verhaallijnen nog wat uitgediept kunnen worden – en is de voorstelling wat aan de korte kant. Maar ook in de meer kleinschalige vorm van deze vertelling plus muziekinstallatie blijft Studio Orka charmeren. Wat hebben we die verbeelding en ontroering uit het Orka-universum de laatste maanden gemist.