Melania Schtroumpf
Het zal je maar overkomen.
Je bent zo mooi als de zee diep is, of je denkt dat tenminste, en er wordt een standbeeld van je opgericht zo lelijk als de nacht. Dat lot was Amerika’s first lady Melania Trump beschoren.
Goed een jaar geleden gaf de Amerikaanse kunstenaar Brad Downey de lokale kettingzagenmaker Ales Zupevc de opdracht een houten beeld van Mrs. Trump te maken. Die toverde een levensgroot kleinood tevoorschijn uit een boomstronk, dat liefdevol werd ingenesteld te midden van de natuur bij het Sloveense dorp Sevnica, waar de first lady haar jeugd doorbracht. Melania’s houten evenbeeld was gehuld in een blauwe jas, naar het voorbeeld van de jas die de échte Melania droeg tijdens de inauguratie van haar man, de Amerikaanse president Donald Trump in 2017.
Het standbeeld blonk uit in, hoe zullen we het zeggen, kinderlijke eenvoud en had veel weg van de mislukte restauraties van Spaanse fresco’s en schilderijen die de jongste jaren viraal gingen op het internet, zoals enkele maanden geleden nog het schilderij Onbevlekte Ontvangenis van de Spaanse barokschilder Bartolomé Esteban Murillo. Het mag dan ook niet verrassen dat het beeld niet iedereen kon bekoren: sommigen omschreven het origineel als een ‘schande’ of zagen er een ‘schtroumpfette’ of ‘smurfin’ in, die in de verste verte niet leek op mevrouw Trump. Uiteindelijk werd het beeld snel na zijn onthulling in brand gestoken door onbekenden. Of het nu om een verlies of een verlossing ging, daarover waren de meningen verdeeld.
Intussen wordt de argeloze estheet op wandel door de velden rond Sevnica niet langer ontzien. Dinsdag zag een metalen replica van het kunstwerk het daglicht. Bijbehorend het plakkaatje met als opschrift: ‘Als eeuwige herinnering aan een monument voor Melania dat op deze locatie stond.’ Nu maar hopen dat mevrouw Trump zelf verguld is met het hernieuwde, bronzen eerbetoon.
Uw eerste buitenlandse post als jonge diplomaat, in 1980, was in Libanon tijdens de burgeroorlog. Veertig jaar later haalt Beiroet opnieuw het wereldnieuws, nu met de catastrofale explosie in de haven. Het MiddenOosten is er niet op vooruitgegaan. ‘Het wordt steeds erger, en dat was indertijd niet te voorzien. Vroeger was Libanon een groot centrum met veel vrijheden waar bijvoorbeeld, anders dan in de dictaturen, van alles mocht worden gepubliceerd.’
‘De Fransen creëerden na de Eerste Wereldoorlog een Groot-Libanon uit een klein christelijk-maronitisch Libanon. Daarmee importeerden ze meteen allerlei mogelijke conflicten. Van 1975 tot 1990 woedde de burgeroorlog. In 1982 kwam er een climax met de Israëlische invasie in Libanon. De Israëliërs schoten toen ook mijn huis overhoop – ik stond er gelukkig net achter.’ ‘Van militaire interventies. Bij ons zegt men graag dat “je het probleem in de regio moet oplossen”. Maar dan moet je wel fikse steun geven, anders komen die problemen naar ons toe, kijk naar de vluchtelingenstromen. De EU zet in het Midden-Oosten niet de middelen in om de zelfgestelde doelen te realiseren. Dat is eigenlijk een vorm van hypocrisie.’
‘Ik ben op zich niet tegen militaire interventies, bijvoorbeeld binnen een VN-kader, maar dan moeten de interveniërende machten wel daar blijven tot het land weer op het goede spoor zit. Dat kan tien of twintig jaar duren. Eigenlijk weet je op voorhand dat dat uiteindelijk niet lukt. Dus leiden
De tweestrijd tussen Iran en SaudiArabië, met religie als politiek wapen, houdt intussen ook al veertig jaar het MiddenOosten in de ban. Het is dus ook een regionaal probleem.
‘Al die leiders zouden moeten concluderen dat ze beter niet interveniëren in de interne aangelegenheden van anderen. Sinds de Iraanse opstand van 1979 zijn de meeste landen doodsbenauwd voor de export van de islamitische revolutie uit Iran.’
‘Mee om die reden steunden de Amerikanen Irak tegen Iran, tot de VS in 2003 zelf Irak binnenvielen en zo juist de rode loper uitrolden voor de Iraniërs in de hele regio – wat de VS toen blijkbaar nog niet doorhadden. Het gaat daarbij niet om uitgekiende plannen van de Iraniërs, ze grijpen gewoon de gelegenheden aan die door anderen worden gecreëerd – vooral door de VS.’
‘Bij ons zegt men graag dat “je het probleem in de regio moet oplossen”. Maar dan moet je wel fikse steun geven, anders komen die problemen naar ons toe’