‘We wilden de trui in de ploeg houden’
In 2014 werd hij voor dood opgeraapt na een zware val, gisteren pakte hij verrassend de Belgische titel bij de profs: Dries De Bondt gaat twee klassieke voorjaren in de Belgische driekleur tegemoet.
Een vroege vlucht met Dries De Bondt die het tot het einde haalt? Dan weet je dat de uit Londerzeel afkomstige renner het kan afmaken. Dat bewees hij onder meer al twee keer in Halle-Ingooigem (2016 en 2019). En dus is het geen verrassing dat hij in de Anzegemse deelgemeente ook de Belgische driekleur pakte. ‘Omdat het hier was, zei iedereen: jij bent een favoriet, want je won hier al twee keer. Maar Halle-Ingooigem is het BK niet. Ander parcours, andere deelnemers. Ik weet hier alles wel liggen en ben ook een paar keer het nieuwe parcours komen verkennen. Maar dit is nog iets anders. Halle-Ingooigem is normaal een voorbereidingskoers op het BK. Niet alle toppers doen mee en er zijn er ook die onder de radar willen blijven. Maar nu was het voor de trui hé. Goh, ik kan het nog alin tijd niet geloven.’
Tim Merlier was de topfavoriet, maar jij mocht ook je kans gaan bij AlpecinFenix?
‘We wilden de trui in de ploeg houden en ik was een van de vier renners die een beschermd statuut hadden gekregen. Gianni Vermeersch en ik hadden de opdracht gekregen om geen enkele groep te laten rijden zonder eens van ons twee. En met Merlier en Jonas Rickaert werd gegokt op dat sprintscenario. Ik heb mij vooraan nooit zorgen gemaakt, want als het peloton terugkwam, was het ook goed. Je wilt natuurlijk zelf winnen, maar onze ploeg is zo hecht. Dat is fenomenaal. Dat zag je ook in de eerste 70 kilometer. Floris De Tier, Jimmy Janssens, Diether Sweeck, Otto Vergaerde, Louis Vervaecke: die vingen alles op. En dan plots komen ik en Otto vooraan met twintig renners. Lotto Soudal had geen vertrouwen in Van der Sande en Wallays en begonnen te achtervolgen in het peloton. Daardoor moesten wij ook niet rijden. Gelukkig bleven de andere renners gas geven en heb ik tot diep in de finale weinig krachten moeten verspelen.’
Wanneer besefte je: ik kan kampioen van België worden?
‘Toen Pieter Serry aanviel, wist ik: dit is het moment. Iedereen zat op zijn tandvlees. Toen hij viel, heb ik gevloekt, want ik moest nog 10 kilometer alleen rijden en over de Tiegemberg. Ik dacht: straks vliegen ze mij daar voorbij. Maar blijkbaar had ik toch nog genoeg jus in de benen. Toen ik hoorde dat Otto aan het afstoppen was, kreeg ik vleugels.’
Je rijdt de klassiekers in de driekleur. Twee keer zelfs als er in 2021 op de geplande data wordt gereden. Verandert jouw rol daardoor in de ploeg?
‘Het belangrijkste is niet het truitje dat je draagt, maar wel hoe goed je bent. Ik denk niet dat mijn situatie de ploeg zal veranderen omdat ik nu Belgisch kampioen ben. Ik zal nog altijd mijn kas leegrijden voor Mathieu van der Poel als dat moet, maar misschien krijg ik soms een beschermde rol. Ik heb wel iets getoond, in een koers van meer dan 230 km met een half Worldtourpeloton. Ik heb al meer dan een keer bewezen dat ik het niveau aankan en daardoor kreeg ik ook het vertrouwen. Maar dat is een luxeprobleem: we hebben Mathieu en Tim, en ik kan als luitenant uit de schaduw treden. Er zal wel meer naar mij gekeken worden, ik zal minder vrijheid krijgen. Maar ik kijk er al naar uit op mijn trui te showen in de BinckBank Tour, Gent-Wevelgem, Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.’
‘Na mijn coma wilde ik zo snel mogelijk weer koersen. Volgens de dokters kon dat zogezegd niet'
Dries De Bondt
zelfs een tijdje in coma. Heb je toen gedacht aan stoppen?
‘Neen. Ik stond voor mijn val heel dicht bij een profcontract en wilde dat niet kwijtraken. De dokters zeiden na mijn coma: vergeet 2015 en begin pas weer voluit in 2016. Geef je een jaar de tijd om te herstellen. Ik zei: fuck off, ik wil zo snel mogelijk weer koersen. Die drive heeft ertoe geleid dat ik snel weer op mijn benen stond, ik wilde vechten voor mijn kans. Ik kon zogezegd niet koersen in 2015, maar in mijn tweede koers, Brussel-Zepperen, werd ik al derde. En zo is het geloof in mij gebleven en kon ik verder doorgroeien. Maar ik moet wel heel veel mensen bedanken. Ivan De Schamphelaere heeft mij opgepikt toen ik in het ziekenhuis in Gent lag, pas twee weken na mijn coma. Zonder hem had ik geen kans gekregen bij Veranda’s Willems. En had ik daar nooit Kristof De Kegel ontmoet als trainer. En mijn ouders. Die hebben bijna hun kleine verloren en moesten zeggen: het is goed jongen, ga maar weer koersen.’
Krijg je nu loonopslag van de broers Roodhooft?
‘Dat is een goed idee, ik zal het eens vragen. (grijnst) In 2018 kwam ik bij de ploeg, maar vorig jaar werd mijn contract al opengebroken tot eind 2021. Maar hoe dan ook: nu ga ik mij de kop indrinken met een dik pak friet.’