Versoepelingen? We hadden vooral nood aan een speech
Een persconferentie, alweer. Had Sophie Wilmès zich niet beter rechtstreeks tot ons gericht? Thibaut Renson schrijft de speech die zij had moeten geven.
Koksijde schrapt wereldbeker VELDRIJDEN Na Diegem heeft nu ook Koksijde laten weten dit jaar geen wereldbekermanche te organiseren. ‘Dit kan ik financieel niet verantwoorden. Een wereldbeker organiseren kost ons 250.000 euro, we hebben zelf een budget van 100.000 euro voorzien’, aldus burgemeester Marc Vanden Busschee. ‘Een cross organiseren zonder publiek is niet leefbaar. Dat betekent ook minder hotelovernachtingen en restaurantbezoek. Het is gewoon onmogelijk en niet te verantwoorden tegenover de gemeenschap.’ Vanden Bussche wijst ook naar de Belgische wielrijdersbond. ‘De Duinencross is een klassieker en zou een beschermde status moeten krijgen’, vindt hij. ‘Maar ik stel vast dat de vergunning om te mogen organiseren enkel duurder is geworden. Van enige tegemoetkoming hebben we niets gehoord terwijl we vorige week nog het BK junioren hebben georganiseerd, zonder enige return, en ook het BK tijdrijden.’
We vroegen jullie een marathon te lopen. Omdat de coronabeestjes zich niet vlug laten uitschakelen. Omdat een korte inspanning geen curve doet dalen. Omdat een kleine moeite geen ziekenhuis verlicht. Omdat de strijd tegen het virus een langeafstandswedstrijd is.
We vroegen jullie een marathon te lopen. Maar we plaatsten geen kilometerpalen onderweg, geen banners met aanmoedigende boodschappen halfweg. Zelfs een meet, de verlossende, witgekalkte streep in het wegdek, hebben we niet getrokken. We vroegen jullie te lopen en te blijven lopen. ‘We zullen doorgaan’ was het lied van het voorjaar. ‘Met het zweet op ons gezicht. Om alleen door te gaan. In een loopgraaf zonder licht.’
Die aanpak heeft gewerkt. En of! De eerste golf kwam en ging. De besmettingen daalden en onze ziekenhuizen raakten niet overspoeld. En dat is dankzij jullie.
Maar vandaag is het virus terug van nooit weggeweest. Het aantal besmettingen stijgt naar een onrustwekkende hoogte. De ziekenhuisopnames volgen snel. Onze beste virologen maken zich de grootste zorgen.
Ondertussen is de lente al lang voorbij en loopt zelfs de nazomer op zijn laatste benen. De dagen korten, de bladeren vallen van de bomen en de plaat is grijsgedraaid. We zijn op. Het is op. De tank is leeg. Zelfs de strafste ultralopers raken uitgeput op weg naar een meet die nog getrokken moet worden. We kunnen niet langer doorgaan, in een loopgraaf zonder licht.
Daarom wordt het anders. We zullen werken met duidelijke kleurcodes, op basis van het aantal ziekenhuisopnames. Als er weinig opnames zijn, dan volgt kleurcode groen, met amper maatregelen. Met meer mogelijkheden om meer mensen te horen, te zien, te voelen. Met meer mogelijkheden om gemakkelijker op café en restaurant te kunnen gaan, om meer culturele activiteiten te kunnen bijwonen. Vrijheid. Spontaniteit. Ruimte. Leven!
Als het aantal ziekenhuisopnames hoog is, dan komt onze gezondheidszorg onder druk. En dan brengt onze individuele vrijheid anderen in gevaar. Op zo’n moment volgt kleurcode rood, met strikte maatregelen. Die, als ze opgevolgd worden, effectief zullen zijn. En dus tijdelijk.
Die kleurcodes werken we op dit moment verder uit, met ’s lands slimste koppen. Binnen de twee weken moeten die tot in de puntjes geregeld zijn. Dan zullen we die codes gedetailleerd uiteenzetten op een persconferentie – mét een powerpointpresentatie – voor journalisten. Ook nu volgt een persconferentie. Daarin zullen we de specifieke maatregelen voorstellen die we de volgende twee weken willen handhaven, tot de kleurcodes volledig uitgewerkt zijn.
We vroegen jullie een marathon te lopen. Toen stegen de besmettingen en ziekenhuisopnames. En maakten virologen zich ernstige zorgen. Ook nu stijgen de besmettingen en de ziekenhuisopnames. En opnieuw maken virologen zich ernstige zorgen.
Maar toen was het nog maar pas lente. De eerste asperges werden uit de grond gehaald en het eerste paar blote benen werd gespot. Nu is het al herfst. De nachten vallen sneller en ook al doet de zon haar uiterste best, warmte biedt ze bijna niet meer.
Die hele tijd, van lente tot herfst, vroegen we jullie om te lopen en te blijven lopen. Om de besmettingen te doen dalen. Om de ziekenhuisopnames te doen dalen. Om levens te redden. Maar van de verantwoordelijkheid om de helden in de zorg te ontlasten, raakt een mens op een bepaald moment ook zelf uitgeput.
Daarom is het hoog tijd om halt te houden. En samen met ons te kijken waar we naartoe lopen. Wat ons doel is. En hoe ver we daarvan af zitten. Waar er bevoorrading is. Wanneer we mogen rusten. Wanneer we moeten sprinten. Wanneer we mogen vertragen. We willen samen kijken naar wat we vandaag moeten doen om straks vooral zo veel mogelijk te kunnen doen wat we zelf willen. We willen samen kijken naar welke inspanning nu – en voor hoelang – nodig is, zodat we straks vooral opnieuw kunnen leven. En zodat ons leven anderen niet in gevaar brengt.
We zullen doorgaan. Met het zweet op ons gezicht. Om allen door te gaan. Maar in de loopgraaf komt er licht.
We willen samen kijken naar wat we vandaag moeten doen om straks vooral zo veel mogelijk te kunnen doen wat we zelf willen