Het grote vraagteken
Na bijna 500 dagen politieke impasse krijgen we de federale regering die Elio Di Rupo en Bart De Wever, de ene hoopvol, de andere met afgrijzen, al op de verkiezingsavond zagen aankomen. Een regering van paars-groen, aangevuld met CD&V. De benaming ‘Vivaldi’ zou pas veel later ontstaan. Maandenlang politiek theater, met desastreuze invloed op het aanzien van het politieke bedrijf, was blijkbaar nodig om het onvermijdelijke mogelijk te maken.
Het regeerakkoord dat Alexander De Croo en Paul Magnette voorlegden, wekt met dure woorden de indruk van hoge ambities, maar is in feite een tekst die ook door het alternatief, gebouwd rond de as N-VA/PS, had kunnen worden gesteund, met het klimaat- en energiebeleid als mogelijke uitzondering. Het toont aan hoe klein de bandbreedte voor Belgische politiek is en hoe onzinnig het is het land bijna twee jaar lang in crisis te houden.
De Croo sprak gisteren, bij zijn eerste optreden als toekomstig regeringsleider, woorden van verbinding en respect. Dat is wat leiders moeten doen op zulke momenten, maar het kan niet doen vergeten hoe de laatste fase van zijn opgang naar de politieke top verliep. Het land had al een jaar geleden deze regering, maar dan onder leiding van zijn partijgenote Gwendolyn Rutten, kunnen hebben als interne intriges daar geen stokje voor hadden gestoken. Het generaties overspannende conflict tussen de donkerblauwe en de progressieve vleugels van de liberale partij krijgt er nieuw voedsel door.
Voor CD&V zijn de risico’s nog groter. Uit angst voor een bleke rol in de oppositie kiezen de christendemocraten zonder enthousiasme voor een ongemakkelijke positie in een voor de rest paars-groen verhaal. Ruim twintig jaar na de dioxinecrisis en de nooit verteerde machtsovername door Guy Verhofstadt blijft dat een nauwelijks te verkopen boodschap. Eenzaam aan de top van de voormalige machtspartij moet Joachim Coens het schip drijvende houden.
De uitslag van de verkiezingen maakte een bijsturing naar links onvermijdelijk. De Zweedse coalitie was na eindeloos gekrakeel haar meerderheid kwijt. Extreemlinks en extreemrechts sponnen garen bij hun beloftes voor hogere uitkeringen en pensioenen. De coronacrisis maakte een versterking van het sociale vangnet nog nodiger. Het grote vraagteken dat over deze nieuwe ploeg hangt, is hoe die structurele uitgavenvergroting betaald wordt.
De Croo heeft het geluk dat het geldgebrek dat alle vorige regeringen teisterde, vandaag even van geen tel meer is. Eerst de economie herlanceren en dan zien we wel, is voortaan het motto. Op die manier worden de latente tegenstellingen van deze zevenpartijencombinatie voorlopig overbrugd. Maar eerder vroeg dan laat komt de rekening.
De Croo heeft geluk dat geldgebrek even van geen tel meer is