En op het einde wint Alexander
Eindelijk laat Alexander De Croo (Open VLD) zijn voornaam voluit schitteren. Na een loopbaan waarbij hij zelden het achterste van zijn tong liet zien, spreekt hij straks namens heel België.
nen, aan zijn geboortegrond gebonden. Zondags zoeft hij sportief op zijn hoverboard naar de bakker om broodjes. Zijn huwelijksfeest vierde hij op een wei aan de Berendries, bekend van de Ronde van Vlaanderen. Met tractor en kar trokken de pasgehuwden naar hun internationale gasten.
De Croo hoeft niet te betalen om jaarlijks naar het World Economic Forum in Davos te gaan. Hij wordt er als Young Global Leader in de bloemetjes gezet. Zijn kennis van digitale evoluties levert hem meer dan een gewillig oor op. De buitenlandse avonturen leiden tot het boek De eeuw van de vrouw waarin hij de emancipatie bejubelt. Zijn donkerblauwe reputatie verbleekt tot een fifty shades of blue. In Johannesburg hangt hij na een concert van Coldplay voor 70.000 toeschouwers de popster uit: ‘Als ik zeg she is, antwoorden jullie equal.’
De Croo is niet de man van de ideologische traktaten of de burgermanifesten. Hij spiegelt zich aan wijlen voetbaltrainer Raymond Goethals: Nie zievere … speile!
De Croo mag dan de emancipatie van de vouw hoog in het vaandel dragen, eigen eerzucht weegt net iets zwaarder. ‘Je moet in de politiek veel ambitie hebben over wat je wil realiseren, maar je mag niet te veel persoonlijke ambitie hebben. En persoonlijke ambitie mag je niet ongelukkig maken als je ze niet waarmaakt,’ zei hij in mei. Dat is met een korrel zout te nemen.
De verkiezingen van 2019 mogen voor Open VLD dan een diepe teleurstelling zijn, voor De Croo groeien ze uit tot een eclatant succes. Met 80.000 voorkeurstemmen vernedert hij elke tegenstand in de Oost-Vlaamse kieskring. Zijn zelfvertrouwen gaat naar het zenit, de coronacrisis bouwt voor hem een schans naar de Zestien. Zijn parcours van de jongste maanden oogt onberispelijk. Lopende zaken stond synoniem met niets doen, de pandemie plaatst de minister van Financien in het middelpunt van de actie. Diverse financiële bazooka’s worden levenslijnen voor bedrijven en burgers. Daarbij frist hij zijn Duits op tijdens de onderhandelingen met Lufthansa om Brussels Airlines te redden.
Drama in twee bedrijven
Met de komst van vriend en streekgenoot Egbert Lachaert als voorzitter groeit hij volgens De Tijd opnieuw uit tot de ‘kingmaker en de koning’. Ooit voerden ze samen campagne: ‘Als je Egbert hoort, hoor je Alexander.’ De militanten dachten zelfs dat het broers waren. Van De Block is straks geen sprake meer, Rutten sneuvelde al eerder. Dat het tussen Rutten en De Croo brak, lijdt geen twijfel. Het drama heeft zich in twee bedrijven voltrokken.
Net voor de verkiezingen houdt Rutten een lezerspubliek van Het Laatste Nieuws voor dat België een vrouw als premier verdient, en als de kaarten goed liggen … De Croo steigert, maar beheerst zich. Dat verandert als Rutten in de nazomer van 2019 weigert om in de Vlaamse regering te stappen. Ze heeft geen zin in een avontuur met de N-VA. Bovendien ziet ze elders een carrièrekans. De pacificatie gaat aan diggelen.
In de herfst van 2019 ligt paars-groen, eventueel aangevuld met CD&V (Vivaldi), op tafel. Rutten onderhandelt samen met De Croo, toch slaagt hij erin om als een soort buitenstaander het werkstuk af te vallen. Rutten vindt dat de formatie lang genoeg heeft geduurd, ze wil springen. Bij Open VLD bestaat eensgezindheid over de noodzaak om de N-VA te dumpen. Strategisch blijft de vraag of de Vlaams-nationalisten voldoende de kans hebben gekregen om een regering te vormen.
Kamerfractieleider Lachaert vindt van niet, De Croo volgt. De man uit Brakel weet drommels goed dat hij met Lachaert als voorzitter Rutten definitief uittelt, een te snelle landing plaveit voor haar de weg naar de Zestien. Maar ook het wantrouwen doet de zaak blokkeren. Uiteindelijk vervliegt de opportuniteit. Wie zich afvraagt waarom de formatie haast 500 dagen moest duren, vindt daar alvast een reden. Bij het vertrek van Charles Michel naar Europa begrijpt De Croo dat Wilmès een logische opvolgster is. Op die paar maanden zou het niet meer aankomen.
Naar verluidt maken de jaren hem harder. Zelfs in huiselijke kring legt hij het pantser amper nog af, zegt zijn echtgenote Annik Penders in Humo. Hij incasseerde, dat is zeker. Maar hij deelde ook tikken uit. Jarenlang onderhandelde Rutten zijn ministeriële carrière, de afgelopen weken deed Lachaert voor hem het vuile werk. De laatste loodjes pakte hij met Magnette aan. Voortaan moet hij zelf als eerste minister de borst natmaken. Tot dusver blijft het onduidelijk waaruit zijn erfenis zou bestaan, mocht hij plots de politiek verlaten. Hoog tijd om dat magere beeld te corrigeren.