Na 500 dagen wantrouwen, 1.500 dagen voor vertrouwen

De regeerverklaring is voorgelezen, de ministers zijn ingezworen, de felicitaties uitgedeeld en de tranen gedroogd. Vandaag zal de kritiek van de oppositie nog afketsen op het voluntarisme en de eensgezindheid waarmee een gloednieuwe regering voor het eerst het parlement trotseert. En misschien is een groot deel van de bevolking wel bereid om de regering-De Croo niet al bij voorbaat af te rekenen op de 500 deprimerende dagen van machtsstrijd die haar hebben gebaard, maar op de 1.500 dagen die haar resten om het land te dienen.

Ook bij deze regering zal slagen of mislukken bepaald worden door het project, de centen en de mensen. Vooreerst het project. Ja, het is een compromis tussen zeven partijen. En inderdaad, het continueert veel hervormingen van Zweeds, het pikt weer aan met het aloude Belgische overlegmodel en het heeft de twistappel van een staatshervorming geparkeerd. Maar de vaagheid dreigt ook te verhullen in wat voor andere wereld dit akkoord vorm kreeg. Dat een liberale premier zich op de borst klopt voor het ‘meest groene regeerakkoord in de geschiedenis van het land’ en de geldkraan openzet voor massale investeringen in zorg en pensioenen, was pre-corona niet voorstelbaar. Dan de centen. Die zijn er eigenlijk niet, want door corona is de schuld verder geexplodeerd. En tegelijk zijn die er wel, in overvloed zelfs, want geld is goedkoop en voorlopig maalt niemand om die nieuwe schulden. Maar dat is tijdelijk respijt. Hoe de regering 4,7 miljard euro wil investeren boven op 3,2 miljard aan nieuw beleid, en straks toch wil saneren zonder nieuwe belastingen, wordt nog een heel harde noot om te kraken.

Of dat zal lukken, zal ten slotte afhangen van de mensen. Na anderhalf jaar voortploeteren van de restregeringWilmès was het land aan andere gezichten toe. De nieuwe ploeg toont ervaring en vernieuwing. Ze is jong, divers en vrouwelijk. De premier zelf is zowat de enige minister die de coronacrisis tegelijk zichtbaar en ongehavend heeft doorstaan. De terugkeer van Frank Vandenbroucke injecteert dan weer tonnen ervaring, autoriteit en vertrouwen.

Aan de premier om die twintig te doen samenwerken zodat het regeerakkoord ook een project wordt. Na al het chagrijn van de voorbije jaren klonk zelfs zijn evidente oproep tot meer ethiek in de politiek verfrissend. Het is een boodschap die ook de voorzitters belangt. De regering-Michel raakte verzuurd door de rivaliteit tussen de N-VA en CD&V. Vandaag zit het gevaar aan Waalse kant. Een koppige Magnette en een onberekenbare Bouchez zullen hun verbeten strijd om het politieke marktleiderschap buiten de regering moeten houden, willen ze die een kans op slagen geven.

Na al het chagrijn van de voorbije jaren klonk zelfs de evidente oproep tot meer ethiek in de politiek verfrissend