Laat je engagement meer dan een hashtag zijn
Beste premier De Croo,
Dag Alexander,
Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik deze maand mijn plaats hier in de krant gebruik om jou zo persoonlijk aan te spreken. We kennen elkaar niet. Of toch niet echt. Ik ontmoette je een paar keer bij toeval. Ooit op een blauwe maandag waren we allebei als sprekers aanwezig op een evenement over migratie. Tijdens dat evenement hoorde ik hoe je een heikel thema met een gezonde dosis empathie besprak. Ik luisterde aandachtig toen je vertelde over het #heforshe-programma van de VN over gendergelijkheid en de rol die mannen kunnen spelen bij de bestrijding van seksisme. Het gaf me hoop, dat iemand als jij dit thema mee wilde tackelen.
Nu, een cynischer persoon zou zich kunnen afvragen of dat geen politieke strategie was. Maar ik ga eerlijk zijn: ik heb geen energie meer voor cynisme. Dit horrorjaar heeft ons platgewalst. Iedereen die ik ken, is zo ontzettend moe. Moe van het geschreeuw online. Moe van het slechte nieuws dat ons elke dag bereikt. Moe van het eindeloze geblaat van een politieke klasse die vergeten is dat gewone mensen geen boodschap hebben aan hun hysterische gekibbel en onvermogen om te besturen.
Dus, Alexander, ik heb beslist een gevaarlijke gok te wagen. Eentje die me mogelijk zuur zal opbreken, wanneer het stof gaat liggen en zal blijken dat er weer wordt overgegaan tot de orde van de dag. Wanneer de beloftes en ronkende speeches weer vergeten zijn en alles wat ik hieronder schrijf, naïef zal blijken. Ik heb beslist ... om jou het voordeel van de twijfel te geven. En ik weet niet of ik dat doe uit wanhoop, of omdat ik je echt geloof, wanneer je zegt dat verbinding, respect en gelijkheid de leidraad van jouw regering en beleid zullen vormen. Ik heb beslist je een eerlijke kans tot besturen te geven voor ik je project zal bekritiseren. En ik weet dat mijn bemoedigende, maar stevige, duw in je rug geen effect zal hebben. Jij hebt een land te besturen, ik schrijf stukjes. De machtsverhouding is duidelijk. Maar ik ben een van de burgers van dat land dat jij nu moet gaan regeren. Dus ik wilde je toch een paar tips geven.
Je begint aan dit mandaat met ontzettend veel tegenwind. Vlaams-nationalisten en uiterst rechts staan op hun achterste poten. Op sociale media word je om de oren geslagen met een uitspraak uit 2019. Je zei toen: ‘We zijn de zevende partij in het parlement. Je moet de democratie respecteren. Als eerste minister zonder slagkracht ben je de dweil van je regering.’ Pijnlijk natuurlijk, achteraf bekeken. Je zal vast al gevloekt hebben om dat interview.
Maar er zit ook kracht in die startpositie. Je hebt jezelf in een hoek geschilderd waar je onmogelijk nog uitgeraakt. Voor de Vlamingen die in jou een volksverrader zien, puur omdat je deze rol opneemt, zal je nooit meer goed kunnen doen. Aangezien dat om een relatief groot deel Vlaamse kiezers gaat, is dat vast een bittere pil om te slikken.
Maar je kan het ook als een kans zien. Een kans om beleid te voeren dat níét afgezwakt en afgevlakt moet worden om mensen met wie je ideologisch nauwelijks iets gemeen hebt, te paaien, in de hoop hun stem ooit terug te winnen. Neem het aan van een ervaringsdeskundige: gehaat worden door een groep die je nooit zal kunnen overtuigen van je idealen geeft ook vrijheid. Het geeft je de vrijheid om voluit te gaan voor wat je juist acht. Benader dit mandaat als het laatste dat je ooit zal hebben in je politieke carrière. Maak onpopulaire, maar moreel juiste keuzes, zonder rekening te houden met een leeuw zonder tanden en met lelijke zwarte klauwen die in je nek hijgt.
Maan kersvers staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) aan niet mee te gaan in een rechts migratiediscours dat geen rekening houdt met menselijkheid en nationale verantwoordelijkheid. Haal de onschuldige kinderen van op Belgische bodem gekweekte IS-strijders terug. Bij al die mensen die níét voor de N-VA of Vlaams Belang stemden, is er plaats en een draagvlak om meer vluchtelingen menswaardig op te vangen. Maak van antiracisme een topprioriteit. Laat jouw regering de eerste in de geschiedenis van dit land zijn die haar burgers met migratieroots het roer laat nemen om een beleid uit te werken dat hen gelijkwaardig behandelt.
Laat je engagement voor gendergelijkheid geen hashtag zijn. Push beslissingen die effectief seksisme en genderongelijkheid aanpakken en lgbtq+-rechten beschermen, en luister naar experts. Zet armoedebestrijding véél hoger op de politieke agenda. De kinderarmoedecijfers zijn even alarmerend als onvolledig: eis meer onderzoek en transparantie daarover, ook op federaal niveau. Om over de klimaatuitdagingen en coronamaatregelen nog te zwijgen.
We hebben nood aan echt leiderschap. Aan politici die ergens voor staan, en bereid zijn daar hun carrière en geloofwaardigheid voor in de weegschaal te leggen. En ik weet niet of jij, je ministers en deze regering dat leiderschap zullen tonen. Ik hou mijn hart vast, eerlijk gezegd. Maar ik heb geen energie meer voor cynisme.
Als je een dweil moet zijn, Alexander, laat het er dan eentje zijn die de boel grondig schoonmaakt. En die misschien, aan het einde van de poetsbeurt, uitgewrongen en afgedankt eindigt. In de wetenschap dat er schoongemaakt is.
Dit is je kans om een stempel op de geschiedenis van het land te drukken. Dat is een bijzonder privilege. Doe wat juist is. Doe wat al zo lang moest gebeuren.
Succes, Alexander.
Succes, meneer de premier.
Van een niet-liberaal, van een ex-cynicus, van een burger.
Van een Vlaming, van een Belg.
Als premier zonder slagkracht ben je de dweil van je regering, zei je in 2019. Als je een dweil moet zijn, laat het er dan eentje zijn die de boel grondig schoonmaakt