Een vlag tegen de zoveelste kaakslag N
iets aangenamer dan een zondags gezinsuitstapje. Mama heeft boterhammetjes gesmeerd: ‘We gaan toch geen geld uitgeven aan vreemd eten?’ De kindertjes, in hun anorakje (het weer valt wat tegen), zitten al kirrend van de voorpret op de achterbank van de SUV. Papa controleert nog even het oliepeil en de bandenspanning, en stippelt vervolgens op de kaart de kortste weg uit naar de Ring rond Brussel, want daar gaat de rit naartoe.
‘Vaandels in de koffer, mannen van stavast?’
‘Ja, papa’, jubelen Karel en Joris. De kleine Machteld (3) is nog te jong om ten volle te beseffen wat er te gebeuren staat, maar is reuze in haar nopjes met het kleine leeuwenvlaggetje dat haar in de handjes is gestopt.
‘Vliegt den Blauwvoet, jongens?’ ‘Jazeker, papa!’ Machteldje heeft in de kleuterklas bij juffrouw Hilde nog geen kennis gemaakt met dat dreunend kerelslied der Vlaamse zonen, dat in wilde noordertonen al wel eens uit hun herte schiet. Het kind kijkt ontgoocheld door het raampje: niemendal ziet ze vliegen.
‘Meisjes zijn stom!’, sneert de oudste zoon.
‘Karel, alstublieft!’, smeekt mama. De tocht verloopt voorspoedig. Minder dan een uur later staan ze in een file op de Brusselse Ring, perfect volgens plan. Ze zijn niet alleen: wel 5.000 auto’s zijn present op deze protestactie tegen de Vivaldi-regering, die er op dat moment nog niet is, maar die gegarandeerd een zoveelste kaakslag voor de hardwerkende Vlaming zal blijken te zijn. Hoewel ze stilstaan, duwt papa het gaspedaal diep in, hij zal die groene rakkers eens een flink dieselwolkje laten ruiken. Hij claxonneert ook vaak en lang. ‘Mag ik ook eens?’, vraagt mama. Het mag.
Op de parking van de Heizel staan behalve auto’s welzeker 10.000 mensen, velen met een geel-zwarte strijdbanier in de aanslag. Op een podium toetert een meneer triomfantelijk dat dit de grootste manifestatie is die Vlaams Belang ooit heeft georganiseerd. Er worden slogans geroepen: ‘Niet mijn regering’, ook weleens afgewisseld met ‘Linkse ratten, rol uw matten’. De Vlaamse Leeuw klaroent strijdvaardig uit alle kelen. Ginds zingen enkele gasten zelfs in het Duits. Papa wuift een vraag van Karel daarover weg: ‘Dat is iets uit de oorlog, daar zijt gij te jong voor. Zwaai liever nog maar wat met uw vlag.’
‘Papa, die meneer heeft precies last van zijn arm, hij steekt die heel de tijd gestrekt omhoog.’
‘Dat is de Romeinse groet, Joris’, jokt papa.
’s Avonds ziet het gezinnetje zichzelf op tv, in het VTM Nieuws. ‘Een prachtige afsluiter van een prachtige dag’, concludeert vader. ‘Mja,’ vindt zijn echtgenote, ‘maar naar de cyclocross ga ik toch ook graag.’
Bart De Wever gaf meteen ridderlijk toe dat het Heizelprotest van Vlaams Belang een clevere actie was, ‘heel indrukwekkend’. Hij wou dat hij het zelf had bedacht. Niet dus.
Vanzelfsprekend was ook de voorzitter van de N-VA gefrustreerd en misnoegd over het regeerakkoord en de samenstelling van De Croo I. Die vond hij niet-democratisch omdat de Vlamingen er geen meerderheid in vormen. ‘Ik ken geen enkel land, buiten Letland, waar dat ook zo is’, pruilde hij. Nog afgezien van de vraag wat De Wever had tegen Letland (lid van de Europese Unie, centrumrechts beleid, rijke geschiedenis, wereldwijd de grootste leverancier van aanbiddelijke vrouwelijke modellen), waren we weleens benieuwd wat hij van plan was om de échte leider van de oppositie tegen De Croo I te worden. In Gert late night staan zwanzen dat hij ze allemaal zou ‘kapotmaken’, was hooguit ranzige cafépraat. Voorspellen dat 2024 ‘een afspraak met de geschiedenis’ werd, daar schoot ook niemand veel mee op. In De ideale wereld vermomd als The Masked Politician de malloot uithangen? Geinig, maar genoeg om als het ware de blauwvoet weer te laten vliegen?
‘Ik heb een idee’, belde Theo Francken hem op een avond thuis. ‘Vertel’, zei De Wever, maar hij dacht: ‘Oh, nee.’
‘Ik roep morgenvroeg via Twitter de Vlaming op om massaal de Vlaamse Leeuw uit het raam te hangen. Om de regering te bestrijden te land, ter zee en in de lucht. In Opgrimbie en in De Panne.’
‘Je bedoelt van Opgrimbie tot in De Panne?’
‘Parbleu! Nog beter!’
Het is overdreven te stellen dat de actie van Francken een weergaloos succes werd of een verpletterende demonstratie van Vlaamse veerkracht. Akkoord, Theo hing zijn eigen vlag uit, zijn tante Zulma ook, maar verder kleurde het Vlaamse straatbeeld niet impressionant zwart-geel. De journaals van VRT en VTM maakten er totaal geen gewag van. Sprake van een ‘stomme van Portici’ was er nergens, hooguit van die van Lubbeek.
Diezelfde avond in Vandaag moest zelfs N-VA-parlementslid Valerie Van Peel toegeven dat ook zij geen gevolg had gegeven aan de oproep van Francken, dat ze dat ook niet van plan was. Valerie sprak Danira ook niet stellig tegen toen die beweerde dat ze overal werd omschreven als de grote belofte van de N-VA en zelfs werd getipt als de volgende partijvoorzitter.
‘Hela, ik ben er ook nog, hé!’, riep Bart de Wever naar zijn tv-toestel.
Hij nam Theo Francken, die zich op dat moment nochtans 80 kilometer verderop bevond, de woorden uit de mond.
Bart De Wever gaf ridderlijk toe dat het Heizelprotest een clevere actie was
Allereerst moet de samenleving hersteld worden. De drie klassieke ideologieën en de groenen zijn daarvoor het best geplaatst. Socialisten, christendemocraten en liberalen hebben een lang staatsdragend verleden. Ze hebben het algemeen belang in hun DNA. Ze weten wat compromissen sluiten is. Ze hebben de ervaring om overtuiging en verantwoordelijkheid te combineren. Hun ideologieën gaan vooral over de essentie van de politiek: het evenwicht tussen de vrijheid van de burger en het welzijn van de samenleving. In dit spanningsveld leggen liberalen de nadruk op het vrije initiatief, christendemocraten op de verbondenheid en socialisten op de solidariteit. Ze weten uit ervaring dat een goede balans tussen die drie belangen en de samenwerking tussen hun domeinen – markt, middenveld en staat – essentieel zijn om de maatschappelijke noden te kunnen vervullen.
En de groenen? Die moeten aandacht vestigen op de andere prangende problemen, die door corona ondergesneeuwd raakten: de opwarming van de aarde, de milieuproblematiek en een duurzame economie.
De kernwoorden van de regeerverklaring zijn: solidair, welvarend, duurzaam, veilig, samenwerking. Voor elk wat wils dus? Neen, alles voor de gezamenlijke wil, om de samenleving weer leefbaar te maken en de politiek menswaardig.
‘Politiek is geen spel. Het is een ernstige zaak’, schreef Winston Churchill. De voorbije jaren leek de politiek in ons land vooral een spel van jennen, bashen, vliegen afvangen, scoren en opjutten. Het gevolg: de bevolking is gepolariseerd en walgt van de politiek, de beste cocktail voor populisten. Het is tijd dat de ernst terugkeert.