‘Vivaldi vereist samenwerking. We zullen elkaar iets moeten gunnen’
Na vijftien jaar op liberale kabinetten wilde Ruben Lecok PROFIEL RUBEN LECOK proeven van de privésector. Luttele maanden later hijst premier Alexander De Croo zijn trouwe luitenant weer aan boord. ‘Dit mocht ik niet weigeren.’
Drie weken geleden nodigde Alexander De Croo (Open VLD) Ruben Lecok (39) uit om samen te gaan fietsen. Toevallig wonen de twee in Brakel, hoewel in een verschillende deelgemeente. De Croo voelde dat hij in poleposition raakte om premier te worden. Of Lecok bereid was om in dat geval zijn kabinetschef te worden. De vraag was hypothetisch, maar in zijn binnenste voelde de gewezen cabinetard zich overstag gaan, hoe graag hij zijn werk bij Egon Zehnder – een wereldspeler in de consultancy – ook deed.
Net voor Lecoks vertrek bij – toenmalig – vicepremier De Croo liet die al eens lachend verstaan dat hij best wel premier kon worden. Maar Lecok was vastbesloten en had zijn vertrek ‘lang overwogen’. Hij keek uit naar zijn nieuwe werkgever. Na vijftien jaar op liberale kabinetten wilde Lecok het in de privésector proberen. ‘Mijn leercurve was vlak geworden, ik was op zoek naar meer zuurstof.’ Hij vond Egon Zehnder als nieuwe werkgever ‘degelijk en discreet, met een mondiale inslag’. Het samenbrengen van mens en economie ligt hem. ‘Een mens moet eens durven te veranderen.’ Hij zou zich zijn beslissing geen dag beklagen.
Lecok wilde best bij De Croo blijven tot de federale regeringsvorming achter de rug was. Maar de redelijke termijn werd overschreden. Samen met De Croo bereidde hij nog enkele coronamaatregelen voor om vervolgens in mei te vertrekken. Nauwelijks vier maanden later keert Lecok door de grote poort terug. ‘Ik mag dit niet weigeren, ik kan dit ook niet weigeren’, zegt hij aan De Standaard. Zijn ontslagbrief was nog niet geschreven.
Bollen niet vallen
In februari vergezelde Ruben Lecok zijn minister nog bij het staatsbezoek van eerste minister Sophie Wilmès (MR) aan Congo. Als kabinetschef Algemeen Beleid kon hij tijdens de trip maar weinig uitrichten. De Croo reisde met de premier in zijn hoedanigheid van minister van Ontwikkelingssamenwerking. Maar Lecok verveelde zich daar. De lange periode van lopende zaken hing hem de keel uit. De frustratie begon in december 2018 met het vertrek van de N-VA uit de regering-Michel naar aanleiding van het Migratiepact. In een gesprek met De Tijd vond hij dat een ‘complete inschattingsfout’, het ‘dieptepunt in zijn carrière’.
Kabinetschef van de premier, het blijft het neusje van de zalm. In het DAB, waar alle directeurs algemeen beleid het kernkabinet voorbereiden, ziet hij enkele bekende gezichten uit de vorige regering terug. ‘We leven in een belangrijke tijd. Niet alleen is er corona, Vivaldi wordt een avontuur. Maar ik heb veel ervaring. Ik weet hoe het werkt. Een regering moet bollen, zeker niet vallen. Vivaldi vereist samenwerking, we zullen elkaar iets moeten gunnen. En ik hoef niet in de kranten te staan, enkel de politici zijn accountable. Dat vergemakkelijkt het smeden van een compromis.’ Lecok beseft dat het niet eenvoudig wordt. ‘Zeven partijen, voor je iedereen nog maar hebt gehoord, ben je al een uur ver.’ Lecok, die politieke en economische wetenschappen studeerde aan de KU Leuven, verzeilde als piepjonge twintiger op een kabinet. ‘Uit mijn studies leerde ik dat politiek en economie onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ik wilde aan beleidsvoorbereidend werk doen en solliciteerde bij een aantal kabinetten.’ Gwendolyn Rutten, kabinetschef van Vlaams minister Fientje Moerman (Open VLD), reageerde enthousiast. Het was het begin van een queeste op diverse liberale kabinetten. Sinds 2011 fungeerde hij als kabinetschef, bij Vincent Van Quickenborne in de regering-Di Rupo, later opgevolgd door De Croo.
Aversie van politiek gespin
‘Aan de universiteit was ik niet politiek actief, maar als jongeman was ik zeer onder de indruk van het discours van Guy Verhofstadt, die benadrukte hoezeer mensen zichzelf mochten zijn. Dat vond ik een heel wervend liberalisme.’ De politique politicienne is niet aan hem besteed, Lecok houdt niet van politiek gespin en verkiest de rol van een civil servant. Evenmin kikt hij op bestuursmandaten, hij zetelde alleen in de raad van bestuur van Infrabel.
Intimi omschrijven hem als ‘heel verstandig, analytisch, fijngevoelig en zeker geen tafelspringer’. Zijn eerste en enige deelname aan de gemeenteraadsverkiezingen in Leuven (2012) leverde welgeteld 106 stemmen op, het op een na het slechtste resultaat op de lijst. Hij deed het uit groepsgevoel en voerde geen campagne. De backoffice schikt hem beter dan de frontoffice.
‘Sport, mijn familie en vrienden: daarover maak ik geen compromissen.’ Zijn tijd op de marathon mag overigens worden gezien. Lecok loopt de 42 kilometer in amper drie uur. ‘Goed voor het lichaam, maar nog beter voor de geest.’
‘Zeven partijen, voor je iedereen nog maar hebt gehoord, ben je al een uur ver’ Ruben Lecok Kabinetschef premier De Croo