De val van het godenkind
Ik ben Remco
Gezien op VTM. ¨¨¨¨è
‘Van wie is die fiets die daar staat?’ Het lijkt een banale vraag, terloops gesteld. Maar op 15 augustus joeg ze een stroomstoot door mijn lijf. Buiten ging de temperatuur richting veertig graden, maar mijn hart pompte plots ijswater door mijn aders. Het was alsof de tijd bleef stilstaan, net zoals de fiets die daar tegen een muurtje stond. Onschuldig. Netjes. Alsof zijn eigenaar snel even een ijsje was gaan kopen. Zo stond die daar. Een zwarte racefiets, geparkeerd tegen de muur van een brug in de bergen.
Maar die fiets was niet zomaar een fiets. Het was de fiets van Remco Evenepoel. Die hadden we luttele momenten eerder nog aan de leiding zien rijden van een kopgroep in de Ronde van Lombardije, de klassieker die hij die dag zou winnen, zoals hij alle wedstrijden won waaraan hij dit jaar deelnam. Maar op de dag dat Onze-Lieve-Vrouw ten hemel opsteeg, nam hij een duik in het ravijn. De camera keek op dat ogenblik de andere kant uit, en dus wisten de kijkers aanvankelijk niet wat er gebeurd was. Het enige wat we zagen was plots die fiets tegen dat muurtje.
‘Van wie is die fiets die daar staat?’ Minutenlang zat ik roerloos in de zetel. Het zou toch niet waar zijn? Dat een van de grootste wielertalenten die ons land al heeft gekend zou eindigen als Jempi Monseré, die in 1971 op zijn 22ste verongelukte als wereldkampioen? Van hem zullen we nooit weten welk palmares hij in zijn benen had.
Op het scherm ging de koers verder, maar telkens weer schakelde de regisseur ook terug naar die fiets en dat muurtje. Volgwagens stopten, ambulances arriveerden, verplegers daalden af. Maar wat iedereen wilde zien, bleef verscholen onder het gebladerte. Tot eindelijk het nieuws volgde dat Remco Evenepoel volgens Italiaanse media bij bewustzijn was. Iets later de eerste beelden: een renner die op zijn zijde lag. Zo stoer een rennerslijf kan zijn als het triomferend over de finish rijdt, zo frêle oogt het als het gecrasht in het ravijn ligt.
In het programma Ik ben Remco op VTM konden we het allemaal nog eens zien. En meer nog: we konden ook zien hoe zijn ouders, vriendin, ploegbaas Patrick Lefevere en nog een paar vrienden van de familie reageerden terwijl ze dit alles volgden in een wijnbar aan de aankomst. De onzekerheid, de onmacht, de tranen, de horror. Hoe reageer je als je kind of lief misschien net gestorven is? Het is aangrijpende televisie en nu we weten dat het goed afliep, moet je er niet met een vies gevoel naar kijken.
Bij VTM hadden ze eigenlijk de bedoeling om Evenepoel en zijn triomfen een jaar te volgen, maar corona en deze val duwden hen een andere richting uit. Daardoor is het programma haast een aanloop naar deze crash. En ook al ken je de afloop, het bleef spannend en pakkend. ‘2020 wordt een zot jaar’, zei Evenepoel bij het begin van de uitzending. ‘Een jaar vol dromen’. Zot werd het zeker. En dromen doen we ook nog steeds. Van beterschap.
Op de dag dat Onze-LieveVrouw ten hemel opsteeg, nam Remco Evenepoel een duik in het ravijn