‘Thuis, op een plek waar ik me veilig zou moeten voelen, bleek het veel moeilijker mijn grenzen te stellen’
Anthonia Rochus, slachtoffer van partnergeweld
Links een zonnig vakantiekiekje waar zij hem een verliefde blik toewerpt. Rechts het resultaat van de slagen en verwondingen die hij haar had toegediend. ‘How it started’ versus ‘how it ended up’ was vorige week een kortstondige Twitter-trend, waarbij koppels eerst hun eerste berichtje naar elkaar delen, om vervolgens een romantische foto van hen samen te tonen.
Anthonia Rochus (21) gaf haar eigen, ontnuchterende, invulling van de online challenge. ‘Toen ik al die verliefde koppeltjes zag, moest ik denken aan mijn recente relatiebreuk en het geweld dat ik in die relatie had ondergaan. Ik wilde mijn foto’s van het partnergeweld delen om het taboe rond huiselijk geweld te doorbreken.’
Tot drie keer toe liep het serieus uit de hand. In juli belandt Rochus na een nieuwe uit de hand gelopen ruzie op de spoedafdeling. Vandaag beseft de jonge vrouw uit Lier dat ze aan de dood is ontsnapt. ‘Mijn ex had me weer een paar rake klappen gegeven, onder meer op mijn slaap. De dokter zei me: “Had hij je op die plek nog één keer geslagen, was je dood geweest.”’
Hoe is het zover kunnen komen? ‘We leerden elkaar kennen in het uitgaansleven in Antwerpen. We werden snel een koppel en hij trok ook vrijwel meteen bij me in’, vertelt Rochus. De eerste signalen waren al vroeg in de relatie zichtbaar. ‘Zodra hij dronk, werd hij agressief. Eerst uitte hij zijn agressie op materiële dingen. Daarna werd hij verbaal agressief tegen mij en uiteindelijk sloeg hij mij.’ Haar omgeving probeerde haar te waarschuwen, maar Rochus wilde haar nieuwe relatie alle kansen geven. ‘Achteraf bleek dat hij niet aan zijn proefstuk toe was. Maar ik was dolverliefd en dacht dat de verhalen zware overdrijvingen waren van jaloerse ex-liefjes.’
Geïsoleerd
Begin dit jaar verhuisde het koppel naar een appartementje in Lier. Daar gingen de schermutselingen voort. ‘Vooral de verbale agressie en het psychologische geweld wogen zwaar’, zegt Rochus. ‘Mijn ex kon me goed manipuleren. Hij gedroeg zich heel jaloers. Ik mocht geen make-up meer dragen, moest mij sober kleden en zo weinig mogelijk zonder hem de deur uitgaan. Op de duur trok ik alleen op met zijn vrienden. Ik raakte geïsoleerd van mijn eigen vrienden en familie. Dan kon hij me zeggen: “Ik ben de enige die je nog hebt.”’
Wie er ook nog was, was haar moeder,
Veronique Vergauwen. Zij bevond zich destijds in een lastige positie en kon weinig anders doen dan de hele situatie vanop de zijlijn bekijken. ‘Natuurlijk wilde ik maar wat graag ingrijpen’, zegt ze. ‘Ik wist zeer goed in wat voor relatie Anthonia was verzeild. Maar ik was zo goed als de enige bij wie ze terechtkon. Ik wilde me niet te hard verzetten tegen de relatie, uit schrik dat ik mijn dochter van me zou wegduwen. Ik moest van mijn hart een steen maken.’
Geen slachtoffer
Iedere keer stelde Rochus zich geduldig en vergevingsgezind op. ‘Mijn ex besefte heel goed wat hij deed. Soms had hij spijt, maar hij was heel wispelturig. Telkens beloofde hij me om minder te drinken en zijn leven te beteren. Dat hield hij dan hooguit twee weken vol.’
Tijdens de lockdown las ook Rochus de alarmerende berichten over de stijgende oproepen rond intrafamiliaal geweld (zie hieronder). Toch ging er bij haar nog geen belletje rinkelen. ‘In die periode ging het weer even goed tussen ons, dus ik voelde me niet aangesproken. Ik zag mezelf niet als slachtoffer. Dat besef is pas helemaal aan het einde gekomen, toen ik voor de tweede keer in nog geen maand tijd een klacht ging indienen tegen hem. In plaats van mezelf te redden, dacht ik in de eerste plaats aan hém en hoe ik hém kon helpen. Ik geloofde lang dat ik hem kon redden.’
‘Net zoals iedere vrouw, heb ik mijn portie straatintimidatie en seksisme al gehad’, zegt Rochus. ‘Ik heb gewerkt als hostess in een nachtclub. Daar hadden onbekende mannen regelmatig losse handjes. Ik ben een trotse en mondige vrouw die op dat moment weet hoe ze van zich af moet bijten. Maar thuis, op een plek waar ik me veilig zou moeten voelen, bleek het veel moeilijker om mijn grenzen te stellen tegen een man van wie ik hield. Ik zweeg uit schaamte en een ongezonde loyaliteit tegenover mijn partner. Ik hoop dat andere vrouwen nu ook de moed vinden om zich uit te spreken, want zwijgen kan dodelijk zijn.’
‘Ik mocht geen make-up meer dragen, moest mij sober kleden en zo weinig mogelijk zonder hem de deur uitgaan’
Anthonia Rochus
Slachtoffer partnergeweld