‘In de virtuele seks zat een passie die ik al lang niet meer gevoeld had’
Een toevallige chatconversatie groeide voor Caroline (47) uit tot een passionele liefde, ook al zag ze Alex (42) nooit in het echt. ‘Die zes weken hebben mijn kijk op het leven en de liefde veranderd.’
‘Nooit zouden we elkaar nog loslaten, dat hebben we elkaar zo vaak geschreven in die eerste dagen en weken. Het leek allemaal zo betekenisvol. We kenden elkaar niet, hij had me in december een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik had hem eerst genegeerd, ik reageer nooit op verzoeken van onbekenden, maar zijn foto liet mij niet los. Zijn eerste berichten vond ik wat opzichtig gecharmeer, maar er klonk een zachte persoonlijkheid in door, die meer en meer naar voren kwam naarmate we vaker berichten wisselden.’
‘Tot vandaag kan ik niet begrijpen wat er precies gebeurd is. Ik ben niet het type dat snel verliefd wordt, en ik was niet op zoek. De eerste keer dat ik me afvroeg wat er met me gebeurde, was toen hij schreef dat zijn verjaardagswens een ontmoeting met mij was. Ik werd er helemaal stil van, en had het gevoel dat de hele wereld stil werd.’
‘Dat was bij het begin van de lockdown, en vanaf dan vlogen de chatberichten heen en weer. Hij, gescheiden en met een dochter over wie hij co-ouderschap had, zat alleen thuis; ik was omringd door mijn man en drie kinderen, maar voelde me evengoed eenzaam, in mijn huwelijk waaruit de verbondenheid verdwenen was. Onze chatberichten waren een en al lichtheid, speelsheid, tederheid, liefde, het was een prachtig tegengewicht voor de negativiteit die de coronacrisis met zich meebracht. Mijn virtuele leven voelde vervullender dan mijn echte leven. Wat er rondom me gebeurde, ontging me grotendeels. Het had iets verslavends, dat gevoel van je zowel begeerd als geborgen te voelen. Ik heb moeten leren om me weer te concentreren op mijn eigen leven.’
Woorden voor elk verlangen
‘We waren heel eerlijk en open met elkaar, al snel voelden we een grote intimiteit en verbondenheid. We chatten over alle denkbare onderwerpen, over dromen, teleurstellingen, de liefde, kinderen, het werk, seks. Soms luisterden we samen naar muziek, dan voelde hij heel dichtbij. Na enkele dagen belandden we virtueel samen in bed. We vonden woorden voor elk verlangen. Het voelde alsof ik zijn handen echt op mijn huid kon voelen, ik voelde hem op me, in me, met een passie die ik in mijn echte seksleven al heel lang niet meer gevoeld had. Als ik seks had met mijn man, had ik het gevoel dat ik Alex bedroog.’
‘We spraken af dat we elkaar na de lockdown zouden ontmoeten. Uiteindelijk is dat er nooit van gekomen. Na een week of zes was er ’s ochtends geen bericht. Het duurde uren voor ik hem hoorde. Zijn moeder had een hartaanval gehad en lag in coma, later is ze gestorven. Zijn vader had aandacht en zorg nodig. Ik voelde mij machteloos, ik kon hem niet helpen vanop afstand. Plots waren er veel minder berichten, tot hij helemaal niets meer van zich liet horen. Ik vroeg me af of ik het me ingebeeld had, de liefde tussen ons. Later zag ik in dat de dood van zijn moeder hem uit de passionele roes gewekt heeft.’
‘Weken later stuurde hij me een bericht om uit te leggen dat hij de hele situatie te ingewikkeld vond. Ik woon in Luxemburg en heb drie kinderen; hij is door zijn dochter aan zijn stad gebonden. Ook dat ik nog getrouwd ben, speelde mee. Ik was teleurgesteld, en verdrietig. Ik voelde me vernederd, als ik dacht aan de heel intieme berichten die we gewisseld hadden. Maar die zes weken waren zo mooi geweest dat ik de negatieve emoties niet wilde laten overheersen. Ik besloot de mooie momenten te koesteren en hem te blijven zien als de mooie en oprechte mens die ik had leren kennen.’
Teder afscheid
‘Hem loslaten was moeilijk. Ik bleef af en toe iets schrijven, maandenlang. Hij was spaarzaam met zijn antwoorden. Op een mooie avond in augustus was ik het beu dat ik geen benul had van zijn intenties, en ik schreef hem dat ik het jammer vond dat hij niet eerlijk tegen me was. Hij excuseerde zich omdat hij me ontgoocheld had en wenste me de liefde toe ik verdien. Alsof hij een reden zocht om te verdwijnen.’
‘Ik stelde nog een paar vragen, om beter te begrijpen wat hij dacht. Maar hij liet me niet toe. Een ontmoeting hield hij af. Zijn hoofd zat te vol met vragen, hij zag niet hoe we ooit een leven samen zouden kunnen uitbouwen. Hij was bang dat elkaar ontmoeten de frustratie nog groter zou maken. Het werd voor mij meer en meer duidelijk dat we er met communicatie niet uit zouden geraken. Ik vroeg hem wat hij nodig had. Hij vroeg tijd. Het enige wat er
Wat er tussen ons was, is echt, daar twijfel ik niet meer aan. Het was niet zomaar een verzetje, of een flirt’
op dat moment nog toe deed, was dat ik altijd van hem zou houden. Dat heb ik hem gezegd, en hij zei dat hij hetzelfde voelde. Het was een mooi, teder afscheid.
‘Het is twee maanden geleden dat ik nog iets van hem gehoord heb. Ik leef mijn leven, vraag me af wat ik met mijn huwelijk zal doen. En ik wacht, ik houd mijn hart open. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij een ernstig man is, die het leven en de liefde serieus neemt. Wat er tussen ons was, is echt, daar twijfel ik niet meer aan. Het was niet zomaar een verzetje, of een flirt. Hij had al honderd keer met mij in bed kunnen liggen.’
Tijdrovende schrijverij
‘Ik vind het ontzettend jammer dat de conversatie ten einde is. Maar de liefde blijft. Deze relatie is een keerpunt in mijn leven, ze heeft de manier waarop ik naar mijn leven en de liefde kijk veranderd. Ik kan niet gewoon verdergaan met mijn oude leven, dat staat los van Alex. Als ik naast mijn man wakker word, voel ik maar één ding: ik moet weg. Zou het kunnen dat je een geliefde ontgroeit? Dat je niet meer nodig hebt wat je in eerste instantie aantrekkelijk vond, en dat de persoon je dan gaat tegenstaan? Ik heb in mijn man altijd zijn onafhankelijkheid, zelfverzekerdheid en zin voor avontuur bewonderd, maar nu mis ik diepgang, empathie en intimiteit. Ik denk dat ik zelf erg veranderd ben, ik heb de voorbije jaren diep in mijn ziel gekeken. Na ruim twintig jaar huwelijk sleep je veel geschiedenis mee. Mijn man heeft van bij het begin van onze relatie al zijn energie op zijn carrière gericht, en ik ben me in de loop van de jaren alsmaar verder van hem verwijderd gaan voelen. Professionele tegenslagen hebben hem meermaals emotioneel de dieperik in geduwd, maar hij vertelde me daar niets over. Nog altijd kunnen we daar niet open over praten, hij leeft in ontkenning. Hij vindt dat ik de dingen te veel oprakel, maar net daardoor raakt niets uitgeklaard. Ik wil niet aan de oppervlakte leven.’
‘Mijn man weet dat ik ons huwelijk ernstig in vraag stel, maar hij wil mij niet loslaten. Wat hem betreft, kunnen we samen blijven wonen, als huisgenoten, en kan ik er een minnaar bij nemen. Hij gaf zelfs aan dat hij dat een opwindend idee vindt. Maar ik wil geen open relatie. En het soort man op wie ik val, zou net als ik de diepe verbondenheid zoeken.’
‘Ik weet nog niet hoe ik mijn verlangens moet verzoenen met de noden van mijn man en mijn kinderen. Wij zijn hier buitenlanders, en we zijn al vaak verhuisd. Mijn man heeft hier amper vrienden, en zijn familie woont in de VS en Italië. Maar ik voel dat België aan me trekt, ik mis de humor, de taal. Ik denk dat de taal ook een rol speelde in de verbondenheid die ik met Alex voelde. Er stellen zich heel veel praktische problemen als ik weer naar België zou verhuizen. Maar het is een uitdaging die me veel energie geeft, omdat ik voor het eerst de regie van mijn leven volledig zelf in handen neem. In die zin moet ik Alex dankbaar zijn dat hij onze tijdrovende schrijverij heeft doen stoppen. Door tijd te vragen heeft hij mij de tijd gegeven om mijn leven op orde te zetten.’
* Op vraag van de geïnterviewde zijn de namen fictief.
Mensen vertellen wat voor goeds en kwaads de liefde aanricht in hun leven. Wilt u graag uw verhaal vertellen? Mail naar eva.berghmans@standaard.be