Rode Duivels lijden eerste nederlaag in twee jaar
Domme fout en toevalstreffer bezorgen matig Engeland winst
Zo streng de Belgische voetbalpers was in de pre-‘Gouden Generatie’-tijd, zo mild is ze tegenwoordig als het over de Rode Duivels gaat. Na het 1–1-gelijkspel in de oefenwedstrijd tegen Ivoorkust was de teneur overwegend positief. Overdreven positief. Ivoorkust was tot vijf jaar geleden dan wel een Afrikaanse gigant, nu staat het West-Afrikaanse land slechts 60ste op de wereldranglijst. De experimentele Belgische ploeg miste automatismen, maar is dat ook een excuus voor het gebrek aan tempo, inspiratie en initiatief? Van de vijf debutanten tegen Ivoorkust lijken alleen Zinho Vanheusden en Alexis Saelemaekers een wissel op de toekomst. Toch klonk het alsof de toekomst verzekerd lijkt. Optimisme als morele voetbalplicht.
Geen spoor van die nieuwkomers gisteravond op Wembley. De uitwedstrijd tegen Engeland in de Nations League was de eerste serieuze test in twee jaar voor de Rode Duivels. Op 18 november 2018 verloor België met 5–2 van Zwitserland, toen achtste op de wereldranglijst. Sindsdien werd er dertien keer gevoetbald tegen mindere goden. Zo blijf je iets te makkelijk nummer één van de wereld, wat een vertekend beeld oplevert. Toch is het zonder meer een verdienste dat de Belgen de op papier gemakkelijke wedstrijden gewoon winnen. Dat was in het verleden weleens anders.
Efficiëntie of dom geluk?
Engeland is momenteel nummer vier van de wereld. Het land dat de uitvinding van het voetbal claimt, teert nog altijd op dat ene succes: wereldbekerwinst in eigen land, intussen 54 jaar geleden. De kritische Engelse voetbalpers omschrijft de Three Lions al jaren als ‘underachievers’: de realiteit is wellicht dat de nationale elf juist wel op niveau presteerde, een niveau dat onvoldoende was om trofeeën te winnen.
Sterling ontbrak bij Engeland, Kane en Sancho begonnen op de bank. België speelt al een tijdje zonder Hazard en Courtois, nu ook zonder Mertens en Vertonghen. Een vroege goal van Carrasco werd terecht afgekeurd voor hinderlijk buitenspel van Castagne, maar na een dik kwartier was het wel raak. Romelu Lukaku spurtte Dier voorbij alsof het om een paaltje op een oefenveld ging, een paaltje dat dan wel foutief ingreep. Lukaku zette de strafschop zelf om. Zijn 53ste goal in 85 interlands. Een fenomeen. De Engelsen vonden ondertussen het wandelvoetbal opnieuw uit: geen druk, geen acties, veel zinloos balbezit. Tot Meunier letterlijk een handje toestak. Onnodige trekfout, zodat ook Rashford vanop de stip kon scoren. Weg verdiende voorsprong.
In de tweede helft behielden de Belgen aanvankelijk de controle, zonder echt te domineren. Tot er halfweg een doelpunt uit de lucht viel. Het schotje van Mount caprioleerde via Alderweireld over de verbouwereerde Mignolet. Tot overmaat van ramp moest De Bruyne, die hoger op het veld speelde dan gebruikelijk, vervangen worden. Carrasco mocht dan weer veel te lang blijven staan: hij maakte voortdurend verkeerde keuzes en miste enkele wenkende kansen. Waar bleef de tactische bijsturing aan Belgische kant? Bondscoach Martínez gebruikte slechts twee van de vijf toegestane wissels. En dan bracht hij nog twee jonkies, die het dan maar moesten forceren. Er gebeurde te weinig naast het veld,
Het grootste gevaar voor de Rode Duivels schuilt erin dat een generatiewissel er niet direct zit aan te komen
waardoor er ook te weinig op het veld gebeurde.
Eén doelkans, twee doelpunten voor de Engelsen: is het dat wat men efficiëntie noemt? Of was het eerder dom geluk? Johan Cruijff zei ooit: ‘Italianen kennen niet
van je winnen, maar je ken wel van ze verliezen.’ Vervang in de vorige zin gerust Italianen door Engelsen.
Generatiewissel gewenst
Over Roberto Martínez bestaat nauwelijks nog twijfel, al gaf de bondscoach gisteren een afwezige indruk en moet je toch vaststellen dat de tweede ernstige test sinds de wereldbeker opnieuw in een nederlaag is geëindigd. Achilleshiel in zijn soepele 3-43-systeem blijven de flanken, waar je spelers nodig hebt die kunnen aanvallen én verdedigen. Meunier en Castagne kunnen dat normaal aan, Thorgan Hazard, Carrasco en Chadli zijn toch vooral offensief georiënteerd. Dat blijft een werkpunt.
Het grootste gevaar voor de Rode Duivels schuilt er nog in dat een generatiewissel er – ondanks de optimistische beschouwingen van de voorbije dagen – niet direct zit aan te komen. Kompany is weg, Alderweireld zit al weken op de bank bij Tottenham, waar zijn maatje Vertonghen niet meer gewenst was. Die speelt nu voor Benfica, een club met een rijk verleden, maar wel actief in een Europese B-competitie. Vermaelen wordt over een maand 35 en bereidt zijn voetbalpensioen voor in Japan. De alternatieven op de centrale posities achterin (Denayer, Boyata, Mechele) zijn vooral uitvoetballend van minder niveau dan wat we gewend waren. Mertens is ook al 33. De wisselmogelijkheden zijn beperkt.
En hoe staat het met de fitheid van Eden Hazard? Die liep begin december vorig jaar een breukje in zijn enkel op, na nota bene een tackle van Meunier. Sindsdien sukkelt Hazard van blessure naar blessure, worstelt hij met overgewicht en zit het ook in zijn hoofd minder goed. Hoeveel zin heeft hij nog om alles te geven op zijn bijna-dertigste? Zonder de geniale bevliegingen van een fitte Hazard worden de Belgische kansen op een Europese titel ernstig gehypothekeerd.