Kom kom, er valt altijd wel íets te melden
Herinnert u zich de scène, ergens in het begin van Reservoir dogs, de debuutfilm van Quentin Tarantino, waarin een groepje doorgewinterde gangsters rond de tafel een geanimeerde discussie houdt over het liedje ‘Like a virgin’ van Madonna? Of die scène uit Pulp fiction, de tweede film van Tarantino, waarin John Travolta Samuel L. Jackson onderhoudt over de culturele verschillen tussen McDonald’s in Parijs (‘They call it Le Big Mac’) en Los Angeles? Het zijn dat soort scènes, ingebed in een complex verhaal vol extreem geweld en voetmassages, die de films van Tarantino zo uitzonderlijk maken.
Niets te melden, de nieuwe zesdelige komische VTM-reeks die sinds gisteren op Streamz staat, doet daar wat aan denken. Maar dan zonder het complexe verhaal, het geweld (op twee uitzonderingen na) of de voetmassages. Niets te melden bestaat louter uit het soort vrolijke lulkoekscènes zoals de twee hierboven beschreven. Dat klinkt als: leuk voor even, maar al snel retesaai. En toch.
Het concept van Niets te melden is als volgt. Twee mannelijke drugsagenten zitten bij nachte in een auto tijdens een observatieopdracht. Ze wachten tot er een drugstransactie plaatsvindt in een verlaten loods nabij. In die loods zitten twee criminelen te wachten op instructies van hogerhand. En in het politiekantoor zitten twee vrouwelijke agenten te wachten aan de ‘dispatch’. Af en toe vragen ze een statusupdate aan de speurders in de auto. ‘Niets te melden’, zeggen die dan.
Voor de rest kijken we alleen naar gesprekken van 2 tot 3 minuten tussen de leden van elk duo. Heel af en toe maakt een gastacteur zijn opwachting. Verder gebeurt er absoluut niets vermeldenswaard, want er is niets te melden.
Lang niet alle gesprekken zijn spits, grappig of zelfs maar onderhoudend, maar Niets te melden heeft genoeg originaliteit en frisheid om te charmeren. Dat ligt minder aan de scenario’s – een erg getrouwe bewerking van een Australische reeks, No activity genaamd – dan aan de acteurs. Die zijn stuk voor stuk uitmuntend. Barbara Sarafian en Charlotte Timmers (die eindelijk kan laten zien dat ze wel degelijk kan acteren) aan de dispatch, Wim Willaert en Robrecht Vanden Thoren als de boefjes (in één aflevering bijgestaan door een werkelijk uitzinnige Kevin Janssens), en Jonas Van Geel en Koen De Bouw in de auto. Vooral De Bouw is hier een revelatie: wat een heerlijke komische acteur blijkt die mens te zijn.
Er is ook een Nederlandse versie van No activity, die heet Niks te melden. Ze is niet om aan te zien. Laten we het Vlaamse acteursgild koesteren, zolang het kan.
Vooral Koen De Bouw is hier een revelatie: wat een heerlijke komische acteur blijkt die mens te zijn