Sproetjes

‘Ik vind sproetjes gewoon zo mooi’, verzucht ze. ‘En ik wil gewoon zoals iedereen zijn, soms.’

Ik hang aan de lijn met mijn achtjarige metekind. Meer dan mijn eigen adoptieverhaal heeft zij aan mijn kinderen duidelijk gemaakt dat familie niet alleen een kwestie van bloedband is. Als het meisje in ons huis is, is ze gewoon een zusje. Eentje die moet eten wat de pot schaft, gestraft wordt als ze de regels overtreedt, en knuffels en kussen krijgt voor het slapengaan. En wanneer mijn kinderen bij haar en haar mama zijn, gaat het precies zo. Familie dus.

Net als mijn kinderen is ze gezegend met een goudbruine teint en een bos kroeshaar die als een kroon op haar mooie hoofd prijkt. Ik wil op mijn fiets springen, haar in mijn armen nemen en voor een spiegel zetten. Over onze bruine huid vertellen, en haar rijke geschiedenis. Het verdriet van haar wangen vegen, en haar vertellen over de achtjarige ik, die er ook gewoon bij wilde horen. Die dat velletje en dat kapsel soms ook zo beu was.

Ik vertel het haar aan de telefoon. Hoe ik nu zo gelukkig ben met alles wat ik toen liever kwijt was. En dan zijn we allebei even stil. ‘Maar ik ga nooit sproetjes hebben’, besluit ze zachtjes.

‘Ik begrijp het, schat’, zeg ik, slikkend.

‘Sproetjes zijn mooi. Maar ik vind jou nog veel mooier.’