‘Alsof ik de Mount Everest opliep’
Van wekelijks driemaal zwemmen, viermaal fitnessen en meermaals lopen naar … niets. ‘Als militair deed ik buitenlandse missies, maar dit is toch nog een apart soort lijdensweg.’
Hij was midden april opnieuw beginnen trainen voor een halve marathon toen hij onverwacht onwel werd. ‘Ik was aan het lopen in het bos’, herinnert Tom Goossens (40), militair in Leopoldsburg, zich. ‘Maar na drie kilometer leek het alsof ik de Mount Everest beklom. Ik ben nog naar huis gestrompeld, ben in de zetel geploft en toen ik de volgende dag zwetend en benauwd wakker werd, kortademig en met een druk op de linkerborst, wist ik dat er iets abnormaals aan de hand was.’
Wat volgde, had hij zelf niet kunnen voorzien. ‘Als militair ben ik wel wat gewoon, ik heb zelfs een aantal buitenlandse missies gedaan, maar dit is toch een apart soort lijdensweg’, vertelt Goossens. ‘Vooral omdat artsen in het voorjaar duidelijk nog zoekende waren. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en al te vaak terug naar huis met de boodschap: het zal wel overgaan. Ik ben bijvoorbeeld pas zeven weken nadat ik ziek was geworden, op covid getest. Te laat, natuurlijk, het was negatief.’
Negatieve reacties
Tom Goossens kreeg stilaan negatieve reacties uit zijn omgeving. ‘Mensen dachten van alles. Dat ik depressief was, dat ik een profiteur was … En het ergste: ik had geen hard bewijs voor wat ik fysiek doormaakte. Ik heb toen zelf een cardioloog gecontacteerd om een fietstest te doen. Hij heeft me na twee minuten van de fiets gehaald, omdat mijn hartslag al boven de 180 zat en mijn bloeddruk gevaarlijk hoog was. Je moet weten: voor ik ziek werd, ging ik gedurende de week meermaals lopen, vier keer fitnessen en drie keer zwemmen. Ik ben geen topatleet, maar ik had wel een goede conditie.’
Helaas stopte de lijdensweg niet. De diagnose luidde ‘disfunctie van het hart’ en Goossens werd naar de revalidatie gestuurd – een belasting die achteraf onverantwoord zou blijken. ‘Desondanks bleven mijn andere klachten aanhouden. Eind augustus ben ik uiteindelijk naar het UZA gestapt omdat ik wist: dit klopt allemaal niet. Daar stelden ze vast dat mijn hartslag in rust 135 was en dat ik afwijkingen aan hart en longen had. Eindelijk vielen de puzzelstukken daar samen: “Je hebt een covid-infectie doorgemaakt die zich op je hart heeft gezet en je hartspier is ontstoken.” Omdat die diagnose zo laat kwam, is er veel schade: de pompfunctie in de linker- en rechterkamer is ontregeld, de linkerkamer lekt, het hartspierweefsel is beschadigd …’ Maandag had Tom Goossens zijn eerste sessie covid-revalidatie. Die zal hij nog zes maanden lang tot drie keer per week moeten volgen. ‘Het was … confronterend. Ik kan zo weinig. Dat is echt een klap. De artsen kunnen bovendien niet zeggen of ik ooit nog de oude word. Maar competitiesport zit er sowieso niet meer in, ik kan de stress fysiek niet meer aan. Mijn fitnesstoestellen heb ik zonet online te koop gezet. Ik hoop vooral dat ik mijn roeping als militair niet moet opgeven.’