Wie zijn die freaks?!

‘Hoe doe je dat dan zonder rijbewijs?’ Aldus klinkt het afgezaagde zinnetje dat mij sinds mijn achttiende blijft achtervolgen. Minstens één keer per week hoor ik het. Inderdaad, beste lezers, ik heb geen rijbewijs. Het begon als iets wat ik maar bleef uitstellen, en al snel werd het verhaal van mijn rijbewijsloze leven een show op zich.

Ik verzon vaak dat ik ermee bezig was. Soms postte ik op Facebook dat ik langs de rijschool was geweest. Technisch gezien telt voorbij het raam van de rijschool wandelen zonder binnen te kijken als ‘langsgaan’. Het leverde me euforische reacties op. Van ‘go go go’ tot ‘wow, hoe doe je dat, zo zonder rijbewijs?’

Ik wilde mensen blij maken met de illusie dat ik helemaal niet zo’n rare ben, ze moesten denken dat ik er bijna was, dat ik gewoon nog een paar eenvoudige stappen moest doorlopen om dat papiertje in handen te krijgen. Want zo’n rijbewijs is een symboolding, het is het ultieme bewijs dat ik wél actief kan meedraaien als volwaardig lid van de maatschappij. Iedereen zou opgelucht kunnen ademhalen en verder gaan met zijn leven, ‘want kijk, het kind heeft een rijbewijs. De wereld ligt aan haar voeten. Ze kan ein-de-lijk haar geboortedorp verlaten. ZIJ.IS.VRIJ.’

Zo is het dus niet gegaan.

Begin dit jaar ben ik 38 geworden, ik heb nog altijd geen rijbewijs, maar ook een pak minder redenen om buiten te komen. Wanneer ik mij toch eens ergens moet voorstellen gaat dat als volgt: Elspeth, 38, in een relatie, geen rijbewijs. Wanneer ik er dan nog aan durf toe te voegen dat mijn