Hiphop voor oudere beginners
Radha Blank is een zwarte toneelschrijfster die ooit tot ‘aanstormend talent’ werd verkozen, maar nu ze bijna veertig is toneelles geeft aan wel zeer sarcastische middelbare scholieren. Op haar harde schijf staat een nieuw toneelstuk dat aanvoelt als een laatste kans. Maar zowel in woke achteraftheatertjes als op Broadway moet ze zich veel betuttelende bemoeienis laten welgevallen van de mannen – blank of zwart – die er de plak zwaaien. Als ze in een bui van zelfhaat aan het rappen slaat, besluit ze het als rapper te proberen.
Feministische midlifecrisis, zwarte artieste, hiphopsausje: in de verte hoorde uw dienares geen beats, maar het geluid van vakjes die werden afgevinkt. Als een film zoveel sterren krijgt toegeworpen als The forty-yearold version, worden wij namelijk achterdochtig. De film komt ook niet lekker op gang, omdat de leerlingen van Blank net iets te karikaturaal zijn, en sommige theatergrappen zijn alleen voor New Yorkers begrijpelijk. Maar hou een kwartiertje vol, want in de rest hangt namelijk wel een parfum van waarachtigheid. Dat zou er nog aan ontbreken: Radha Blank, het personage, is een maar lichtjes gefictionaliseerde versie van Radha Blank, de regisseur en hoofdrolspeelster van de film. De flat in de film is de hare, de straat voor de flat dus ook, en haar broer wordt gespeeld door haar broer.
Verder schuift ze geregeld oude familiefoto’s in het verhaal – die lijken authentiek – en commentaren van haar buren, in documentairestijl. Die zijn dan weer zo spitant dat ze onmogelijk níét gescript zijn. Maar we gniffelden met de sassy oude buurvrouw die uitroept ‘hebben we eindelijk een Michele Obama en jij wil zoiets bespottelijks doen?’
Die aangevinkte vakjes, daar lacht het verhaal trouwens ook mee, vaak in subtiele terzijdes. Het verhaal is voortdurend ambitieuzer en gelaagder dan het concept, ook in zijn uitvoering en look. Pas in de aftiteling zie je dat er studentenworkshops in zijn verwerkt. De ‘documentaire’ fragmentjes zagen we ooit bij The watermelon woman van Cheryl Dunye, een eveneens semiautobiografische film over een zwarte lesbische regisseur. En Blank laat New York in stijlvol zwart-wit filmen, wat uiteraard aan Woody Allen doet denken.
Maar het werkt. En Blank acteert zo innemend, dat je blijft supporteren als ze zichzelf belachelijk maakt. De gesprekken tussen Blank en haar agent/jeugdvriend Archie Choi gaan écht zoals vrienden praten. En een paar scènes met Blank en muziekproducer D zijn van de tederste die we in lange tijd zagen, al loerden net daar gigantische valkuilen. Vier sterren is een beetje geflatteerd, maar drie sterren zou te zuinig zijn voor dit debuut.
In de film hangt een parfum van waarachtigheid. Dat zou er nog aan ontbreken: het personage Radha Blank is een lichte fictieversie van regisseur Radha Blank