Tijdelijke werkloosheid is als de wachtzaal bij de tandarts

ARBEIDSMARKT Je kunt de situatie van tijdelijk werklozen niet zomaar vergelijken met die van anderen die al lang inactief zijn, schrijft Philippe Diepvents. Als werknemer heb je er geen enkele invloed op.

films, boeken, televisieseries, tweets, socialmediaposts die bestraffing kunnen bespotten, noemt men (met uitzondering van enkele cynici of fanatici) vooruitgang. Het ongemak dat sommigen – en het maakt niet uit of die groep klein of groot is – ervaren bij die bespotting, is de prijs die we voor die vooruitgang betalen. Een blinde man of vrouw (opnieuw met uitzondering van genoemde cynici of fanatici) kan zien dat dit een bijzonder kleine prijs is.

De verwijzing naar Life of Brian is om nog een andere reden relevant. Uiteindelijk is het niet de godslasteraar die gestenigd wordt in de film, maar de hogepriester. Wanneer de naam Jehovah voor de tweede maal over zijn lippen gaat, keert de hele menigte zich tegen hem. De bestraffing van taboe-overtredingen komt niet meer van de officiële instanties (in dit geval de priesterlijke kaste), maar van een fanatiek geworden deel van de bevolking dat zichzelf in staat acht om te bepalen wat wel en wat geen overtreding is van het taboe. Zo ook de moordenaar van Samuel Paty.

De reacties daarop van enkele collegaleerkrachten zijn diep verontrustend. Zo toont een godsdienstleerkracht de cartoons niet, met als argument dat dit de leerlingen ‘triggert’ – lees ongemakkelijk – maakt (DS 20 oktober). Dat is een stap in de foute richting. De richting van de cultuur die Monty Python bespot. Ik leef liever in de Monty-Python-maatschappij. ‘Even ... and I want to make this absolutely clear ... even if they do say, “Jehovah.”’

Jeff Spiessens