Laffe verblinding Z

e zijn makkelijk terug te vinden, oude beelden van betogers in Londen die borden dragen met daarop: ‘Onthoofd degenen die de Profeet beledigen.’ Wee degene die dat toen bedreigend vond. Prompt kwam er de aantijging van ‘islamofobie’, die even heilloze als dwaze term die kritiek op één enkele godsdienst uit het recht op vrije meningsuiting haalt. Dat waren maar loze kreten, zo heette het. En je had ook nog recht op een bezorgde blik dat je ‘zo rechts’ geworden was.

Intussen hebben propagandabeelden van Islamitische Staat getoond hoe ‘loos’ kreten over onthoofding waren en zijn. Intussen is gebleken wat een wervende kracht die gruwelijke beelden in sommige moslimgemeenschappen in westerse landen hadden. En nu is in Frankrijk een leraar op straat onthoofd omdat hij een les in laïcité had gegeven, en als een van de illustraties Mohammed-cartoons had getoond.

Merkwaardig, en toch wel beangstigend, is dat Samuel Paty zelf aan zijn leerlingen gezegd had dat wie dacht ‘geschokt’ te worden de klas mocht verlaten. Daarmee ondergroef hij eigenlijk zijn eigen betoog. Als iedereen die zich ‘geschokt’ voelt de klas mag verlaten, wat stelt de school dan nog voor? Onderwijs is er juist om de geesten te vormen voor kennis en democratisch debat, iets wat Paty wilde demonstreren. Dat zelfs die leraar zich genoopt voelde een health warning te geven, toont hoever de knieval gegaan is voor een godsdienst die de grootste problemen heeft met de scheiding tussen religie en staat. En waarvan een aantal belijders geweld toegelaten vindt ‘in naam van Allah’ of ‘in naam van de Profeet’.

Tussen alle rouwbetuigingen voor Samuel Paty door, weerklinkt ook weer de bedenking dat hij ‘had kunnen weten’ dat zijn les controversieel zou zijn. Daarmee wordt gesuggereerd dat hij het misschien een beetje ‘zelf gezocht’ had. Altijd weer is er die laffe verblinding. Tegen vreedzame lieden is elke vorm van satire, spot en hoon het normaalste van de wereld. À bas la calotte in alle toonaarden, toe maar. Je hoeft niet te vrezen dat winkelruiten in stukken vliegen, bioscopen in de fik gaan, schrijvers vermoord worden. Maar fanatici die geweld gebruiken, die moet je ontzien. Daar bestaat een woord voor, appeasement. Als dat ‘links’ is, dan verklaart dat de crisis van geloofwaardigheid van de Europese linkerzijde. Het is toch allang bekend dat elk fanatisme driester wordt naarmate het meer gepaaid wordt. Zegt ‘München’ nog iets?

In de Angelsaksische wereld lijkt dat besef al helemaal verloren. De teneur in enkele ‘kwaliteitsmedia’ was dat de Franse politie het eens te meer op moslims gemunt had, alsof de terrorist eigenlijk een Franse George Floyd was. ‘Franse politie schiet op straat een man dood na een fatale aanval met een mes’, aldus de titel van The New York Times. De reacties lieten niet op zich wachten. ‘Fatal knife attack’ is wel de zachtst mogelijke term voor een onthoofding’, aldus een reactie. De krant veranderde die term dan in ‘onthoofding’, maar de titel bleef de indruk wekken dat de islamistische moordenaar het slachtoffer was van politiegeweld.

Dezelfde toonzetting bij de grote tvzender NBC. ‘Vóór de “islamistische” aanslag was de Franse leraar gewaarschuwd over de gevaren om beelden van de profeet Mohammed te tonen’, aldus een grote titel op de website. Met ‘islamist’ tussen aanhalingstekens. Stel je voor dat iemand zou denken dat de onthoofding iets met de islam kon te maken hebben.

Engelse reacties waren ook al veelzeggend, zeker aan de linkerzijde – niet voor niets kreeg de hoofdstad al de bijnaam ‘Londonistan’. De grote onderwijsvakbond NEU drukte in een boodschap aan de vakbond van Paty zijn medeleven uit met ‘deze droevige dag’, alsof de leraar vreedzaam in bed was gestorven. Geen woord over de wrede aanval.

Moslimorganisaties die in Londen gevestigd zijn, en er zijn er heel wat, gingen tekeer tegen de ‘politiemoord’ op de aanslagpleger, en de zogenaamde gewelddadige vervolging van moslims in Frankrijk.

Dat was ook de strekking van tweets van Roshan M. Salih, redacteur van de islamitische nieuwssite 5Pillars. Interessant is zijn antwoord op het argument dat christenen wél blasfemie gedogen als deel van de vrije meningsuiting. ‘Dat komt omdat het christianisme een verslagen religie is, tenminste in Europa, en al lang zijn waarden heeft opgegeven. Het is niet te verbazen dat de kerken leeg zijn: we zouden ze, zoals de pubs, toekomstige moskeeën moeten noemen.’ Dat is een dubbele boodschap om over na te denken. Appeasement brengt geen respect. En niet alleen de natuur heeft een horror vacui.

Als iedereen die zich ‘geschokt’ voelt, de klas mag verlaten, wat stelt de school dan nog voor?