We hoeven niet moedeloos te worden

We komen op het voorlopig moeilijkste punt sinds het begin van de coronacrisis. Vijf maanden wintertijd hebben we voor de boeg, en we moeten ervan uitgaan dat we tegen de volgende zomertijd nog altijd onder het juk van het virus met veel van de beperkingen leven. De maatregelen moeten met de dag strenger, vrijdag zelfs twee keer op één dag verstrengingen in Wallonië. Het openbare leven gaat bijna helemaal op slot. Of dat volstaat om de scholen en bedrijven open te kunnen houden, weten we niet. Met volgende week 20.000 besmettingen per dag spoelt een tsunami over België. Geen tracing en testing die dat nog aankan. De toestroom in de ziekenhuizen zal beslissen of we naar een hele lockdown moeten. Dat patiënten op de gangen liggen zonder aangepaste verzorging, is nu een reëel scenario. ‘Stap voor stap op weg naar een normaal leven’, tweette Jan Jambon een maand geleden. Zonder perspectief zou de bevolking het nooit volhouden. We versoepelden. Nu is het meest rooskleurige toekomstperspectief voor de komende maanden dat de ziekenhuizen het niet begeven.

In die omstandigheden heeft de regering-De Croo weinig andere opties dan voluit de kaart van de nationale samenhang te trekken. We naderen de noodtoestand. Na zeven maanden van maatregelen en straks 20 miljard aan overheidssteun botst ze tegen de limiet van wat ze wettelijk en financieel nog kan uitrollen. Maar we hoeven niet kansloos te zijn, laat staan moedeloos. Dat is wat premier Alexander De Croo moest uitdragen, en hij vond er de juiste woorden en toon voor. Collectieve strijdvaardigheid is meer dan een laatste strohalm. Het is wat we de voorbije zomermaanden van weifelende regeringen zo gemist hebben en waarom de twijfelzaaiers en rassuristen zo’n schadelijke impact hadden op het beleid en op hoe mensen zich gedroegen.

Leiderschap houdt niet alleen een vastberaden koers in, wars van tegenstand. Het is vooral de capaciteit om het vertrouwen te wekken dat de koers de juiste is. De Croo wekt de indruk uit het goede hout gesneden te zijn. In dit moeilijke land moet hij alles op alles zetten om de coalitie met de andere regeringen intact te houden. Maar dat is slechts de basisvoorwaarde. Daarna is het aan ons, burgers. We hoeven niet eens onder de vlag van solidariteit te marcheren. Het volstaat dat we de notie van eigenbelang realistischer gaan invullen. De gezondheid van anderen is allesbepalend voor de eigen gezondheid. Ruim zeven maanden na de eerste uitbraak wordt het tijd om te gaan handelen naar dat besef.

Collectieve strijdvaardigheid is meer dan een laatste strohalm