Lopen tot je een halfjaar lang je voetzolen niet meer voelt
Probeer niet, doe
Na zijn thuiskomst rijpte er een gek plan: deelnemen aan de Pacific Crest Trail, een legendarische tocht van 4.300 kilometer in de VS. De afgelegen wandelroute gaat door bossen en woestijnen, naast meren en over bergen. Sabbe begon eraan met een glimlach, dat toont toch het filmpje dat gemaakt is van zijn start in de zomer van 2016. Gelukzalige onwetendheid was dat, zou enkele weken later blijken, toen zijn vier paar sokken rechtop stonden van het zweet, zijn schoenen te klein bleken voor zijn gezwollen voeten (waardoor zijn teennagels uitvielen) en hij bijna ten onder ging aan slaapdeprivatie door de te korte en oncomfortabele nachten in de tent. Hij liep heel die tocht het equivalent van twee marathons per dag, voelde zich waardeloos en euforisch, kwam beren tegen en genoot van de zonsondergangen. Het was afzien, maar wel het soort afzien dat tot een dieper inzicht leidt.
Sabbe: ‘Wie maanden aan een stuk aan het werk is, begint zich op te jagen in kleine zaken: de file die er staat, de belastingbrief die in de bus valt. Je hoeft je daar niet druk over te maken, maar toch zit dat in je systeem. Nadat je 50 uur aan een stuk gelopen hebt, besef je dat je in het leven niet veel meer nodig hebt dan eten, slapen en het warm hebben. Het plaatst alles in perspectief.’ Zijn voetzolen zijn daarna nog een halfjaar gevoelloos geweest.
Als Sabbe een presentatie houdt voor bedrijfsleiders en ondernemers, benadrukt hij één advies: doe iets of doe iets niet, maar er is niet zoiets als een keer proberen. Vrij naar Yoda in The empire strikes back, die zegt dat ook. Sabbe past dat consequent toe in zijn tochten: halfweg opgeven en naar huis gaan, is geen optie. Een nuance wel, de omstandigheden moeten er ook naar zijn om te kunnen slagen. Daarom plande hij twee jaar voorbereiding in voor hij een nieuwe uitdaging aanging: het record achterna op de Appalachian Trail in 2018. Met meer ervaring – en betere voetverzorging – lukte het hem om het bestaande record niet te verbeteren maar te verpulveren.
Het geheim
Dat deed hij overigens niet alleen. Zeggen dat er geen geheim is achter zijn succes, is een leugen. Want dat is er wel. Het heet Joren Biebuyck, heeft een diploma als kinesist en rijdt graag met een terreinvoertuig door Amerikaanse bossen. De schoonbroer van Sabbe ondersteunt hem op al zijn tochten. Slaapplaats zoeken, tent opzetten, eten maken, benen masseren en dat allemaal in al even onherbergzame omstandigheden.‘We hebben een ongelofelijke dynamiek. Dat valt te vergelijken met een pitstop in de Formule 1. Hij denkt voor mij, dat haalt de druk van mijn schouders. Hij verplicht me bijvoorbeeld om van kousen te wisselen. Dat is cruciaal, want op den duur kun je zelf niet meer nadenken.’
Verder onderneemt Sabbe zijn expedities zonder diëtisten, coaches of PR-verantwoordelijken. Zelfs de hartslagmeter gaat geregeld uit. Dat is niet vreemd in de wereld van de extreme ultralopers, waar avontuur en kameraadschap vaak belangrijker zijn dan persoonlijk gewin. Een professionele atleet wil de tandarts – zijn praktijk heet Ultradental – helemaal niet worden. Er komen nog frietjes op tafel en op café laat hij de pintjes niet staan. De jonge dertiger loopt om de banaliteit van het dagelijkse bestaan te overstijgen, om zichzelf tegen te komen en te overwinnen. En dat doet hij sneller dan wie ook ter wereld.
Zijn loopcarrière kent ook een teleurstelling, in de vorm van gescheurde en opnieuw aan elkaar geplakte foto’s van oude bekenden en Amerikaanse presidenten. Dat waanbeeld maalde vorig jaar drie kwartier lang door zijn hoofd tijdens de vierde lus van de Barkley Marathons. Hij ijlde. De wedstrijd in Tennessee, bekend van de Netflix-documentaire, vraagt een select gezelschap ultralopers om vijf lussen af te leggen in afgelegen wouden, over steile hellingen, tussen doornstruiken en dat in wisselende weersomstandigheden. Goed voor ongeveer 160 kilometer, mogelijk zelfs meer. En dat binnen de 60 uur. Bovendien moet ieder zijn eigen navigatie doen.
Het is een situatie waar Sabbe op voorbereid is. ‘Om niet te falen als ultraloper, moet je vooraf alle mogelijke pistes verkennen waarin je verzeild kunt raken. Eens de wedstrijd bezig is, ben je niet meer in staat om nuchtere beslissingen te nemen. Je enkel doet pijn, je teennagel valt uit, je hersenen blokkeren. Maar dat scenario met voorwaarden waarin je stopt, is er. Een pijnlijke enkel of een ontbrekende teennagel staat daar niet in. Dus doe je door.’
op zaterdag
Dat klinkt gemakkelijker dan het is. Na iedere lus tijdens de Barkley is er de gelegenheid om kortstondig te verpozen en iets te eten, terwijl de klok verder tikt weliswaar. ‘Je krijgt dan een slaapzak om je, je warmt op met een kopje koffie, je begint de pijn te voelen. Op dat moment wil je helemaal niet meer aan die volgende lus beginnen. Maar ik had met Joren en mijn vrouw Emma vooraf afgesproken dat ik niet in het basiskamp zou stoppen, net omdat ik daar geen objectieve beslissing kan nemen door de vermoeidheid. Opgeven zou maar onderweg gebeuren, dus ging ik telkens opnieuw op pad.’
Dat hij de race niet uitliep, kwam uiteindelijk door een fout in de navigatie tijdens de vierde lus. Hij hoopt nog altijd om ooit de zestiende finisher te worden sinds het ontstaan van de wedstrijd in 1986. Het is de natuur die Sabbe aantrekt. Stadsmarathons interesseren hem niet. Asfalt ziet hij als een noodzakelijk kwaad dat hem naar het dichtstbijzijnde bos brengt. Er zit een oerinstinct in, denkt hij. ‘Nog niet zo lang geleden waren we nomaden die lange afstanden liepen door de natuur. Als ik lang loop, krijg ik ook dat gevoel. Die drang om naar buiten te trekken, de bergen te verkennen en zo de batterijen op te laden zonder al die luide impulsen, zit in de mens.’
Zit het ook niet in de mens om met een zak chips in de zetel naar Die hard te kijken op zaterdagavond? Sabbe herinnert zich niet wanneer hij dat voor het laatst gedaan heeft. ‘Extreem lang lopen is mijn vorm van onthaasting.’
Stijn Cools
‘Nadat je 50 uur aan een stuk gelopen hebt, besef je dat je niet veel meer in het leven nodig hebt dan eten, slapen en het warm hebben’