Hoezo, vrouw als mentor schaadt carrière?
kort & bondig
Jonge onderzoekers kunnen zich beter niet door een vrouwelijke mentor laten begeleiden als ze carrière willen maken. Die stelling, die gepubliceerd is in het vakblad Nature Communications, deed veel stof opwaaien (DS 26 oktober). ‘Je wilt toch vooral weten of het klopt dat de begeleiding door een vrouwelijke mentor je carrièrekansen schaadt’, zei taalwetenschapper Freek Van de Velde in deze krant.
De auteurs in Nature Communications hanteren een enge definitie van ‘carrièrekansen’. Volgens hen kun je de voortgang van een carrière meten met het ‘citatiecijfer’ – het aantal keer dat collega’s wetenschappelijke publicaties aanhalen in hun eigen artikels. Onderzoekers met een vrouwelijke mentor zouden in hun latere carrière lagere citatiecijfers halen.
Het aantal citaties is helemaal geen goede maatstaf voor een succesvolle academische carrière. Enkele studies tonen aan dat vrouwelijke onderzoekers minder vaak geciteerd worden dan mannelijke. Dat verklaart waarom jonge vrouwelijke onderzoekers met een vrouwelijke mentor een lager citatiecijfer hebben en waarom het citatiecijfer van vrouwelijke mentors lager is als ze vrouwelijke, jonge onderzoekers aanstellen in plaats van mannelijke.
Citatiecijfers zijn bovendien geen onafhankelijke parameters. Empirisch onderzoek suggereert dat we het genderverschil in die cijfers kunnen toeschrijven aan het feit dat vrouwelijke wetenschappers minder artikels publiceren per jaar. Het mattheuseffect leidt er dan toe dat ze ook minder
‘Een nieuwsanker moet kwaliteiten hebben: duurzaamheid en dus bescheidenheid; eeuwige jeugd en dus nieuwsgierigheid; objectiviteit en dus wijsheid. Bovenal voldoende traag kunnen spreken zonder dat het zo lijkt.’
Martine Tanghe is deze week 65 geworden, eerder deze maand ging Dany Verstraeten haar al voor. Dat verdient een bloemetje – een hele ruiker zeg maar – van Koen Geens, zelf 62 lentes jong.
Ze mogen dan de eeuwige jeugd hebben, voortaan behoren Martine en Dany tot een ‘vergeten bevolkingsgroep’, zo beweren althans tien 65plussers onder leiding van Johan Leman (72). Zij willen graag een ‘ouderenrechtencommissariaat’ om waardig ouder te worden. Welaan. Spreek dát maar eens voldoende traag uit zonder dat het zo lijkt!
‘Kunstencentrum Voo?uit meent
In afwachting van een nieuwe naam introduceert wijlen de Vooruit een vraagteken. Hoe moet je dát in godsnaam uitspreken? Mij doet het denken aan Jejoen Bontinck. Tijdens ’s mans fifteen minutes of fame enkele jaren geleden kwam een whizzkid met humor op de proppen met de ‘Jejoenify’, een knop die alle r’en op je scherm veranderde in j’s. U-jen heb ik me daajmee geamuseejd. Gelukkig weten ervaren doch eeuwig jonge nieuwsankers, die voldoende traag spreken zonder dat het zo lijkt, raad met de Voo?uit. Martine Tanghe sprak het woord gewoon níét uit. ‘Over twintig jaar leven al die babyboomers niet meer. Dan stelt het probleem zich niet langer.’
Ja, die Nederlanders kunnen het toch altijd net dat tíkje puntiger verwoorden. Voldoende traag spreken zonder dat het zo lijkt, is niets voor hen. De zilveren stem heeft nooit zo hard doorgewogen, zegt Dekker, politiek is een old man’s game. Moraal van het verhaal: er komt geen ouderenrechtencommissariaat.
‘Was hondje Dribbel een pitbull, dan was er wellicht minder medeleven.’
Meer dan voor ouderen was er deze week begrip voor honden. De existentiële vraag of hondenkapsalons open mogen, leidde tot een vinnig meningsverschilletje tussen Vlaams minister voor Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA) en federaal minister Annelies Verlinden (CD&V) – voorlopig wint de jongste – maar het was toch vooral hondje Dribbel dat met de aandacht ging lopen. Wijlen hondje Dribbel eigenlijk, want de arme
correcties & aanvullingen
Maradona. Diego Maradona scoorde tegen Engeland op het WK in 1986 eerst met zijn hand, daarna met een raid, niet andersom (DS 26 november).