‘Van mijn vrouw heb ik goed afscheid kunnen nemen, van Diego niet. Dit zal blijven knagen’
Na een korte publieke rouwwake en zonder staatsbegrafenis werd Diego Maradona in kleine kring begraven. Veel Argentijnen hadden meer verwacht.
Met een roos in zijn hand en tranen in de ogen staat Lucas Osmán (40) voor de ingang van begraafplaats Jardín Bella Vista. ‘Diego, je bent mijn leven’, roept hij en hij kijkt op naar de gitzwarte hemel. Zijn negenjarige zoontje Nazareno kruipt dicht tegen zijn vader aan. ‘Mogen we de rozen al neerleggen, papa?’
Een paar uur eerder, rond 19 uur lokale tijd, is Diego Maradona hier in besloten kring begraven, een dag nadat de Argentijnse voetbalheld op zestigjarige leeftijd was overleden aan een hartstilstand. De grote mensenmassa’s zijn al vertrokken, na de grote hectiek waarin duizenden Argentijnen probeerden om toch persoonlijk hun laatste eer te bewijzen.
Duizenden fans waren eerder op donderdag naar het het presidentiële werkpaleis Casa Rosada getrokken om afscheid te nemen van hun idool. Toen duidelijk werd dat velen niet meer bij de kist zouden komen, liepen de emoties snel op. Fans probeerden over de dranghekken te klimmen en het paleis binnen te komen. De politie greep in met traangas en rubberen kogels. Uiteindelijk werd de familie van Maradona, onder wie zijn exvrouw Claudia Villafañe en twee van zijn dochters, afgevoerd uit het Casa Rosada en ging de kist in een snelle stoet richting de begraafplaats.
Voor veel Argentijnen stond buiten kijf dat de ‘God van Argentinië’ een groots, meeslepend en onvergetelijk afscheid verdiende. ‘Hij zou gebalsemd moeten worden. Of op z’n minst in een mausoleum worden geplaatst’, zegt een vrouw die op een afstandje tuurt naar de haag van zwaarbewapende agenten die de wacht houdt voor de ingang van de begraafplaats.
‘Links vooraan ligt hij’, weet
Lucas Osmán uit de tv-beelden. Als hij iets te dicht bij de agenten gaat staan, dwingen ze hem onmiddellijk door te lopen. De roos mag hij verderop bij het hek leggen.
Eigenwaarde
De razendsnelle, intieme begrafenis van Maradona en de chaos die er uitbrak tijdens de wake in het Casa Rosada hebben tot teleurstelling en ontgoocheling geleid bij veel Argentijnen. Ook Osmán is zwaar teleurgesteld. ‘Vijf jaar geleden verloor ik mijn vrouw, de moeder van mijn zoontje’, zegt hij. ‘Het is het ergste wat me is overkomen. De tweede grootste tragedie in mijn leven is het overlijden van Diego Maradona. Van mijn vrouw heb ik goed afscheid kunnen nemen, van Diego niet. Dit zal blijven knagen, voor eeuwig.’
De emoties over Maradona liepen in Argentinië altijd al hoog op. Maar dat het de regering niet gelukt is zo’n belangrijke gebeurtenis ordelijk te organiseren, is ook veelzeggend voor de wankele stand van het door de financiële crisis en corona getroffen land. Maradona overleed op een moment dat Argentijnen net uit een maandenlange lockdown komen. Dit lijkt te hebben bijgedragen aan een extra chaotische ontlading van de publieke rouw.
‘Gracias Diego’, staat er op lichtborden langs de snelweg. ‘Zijn leven was een godsgeschenk, maar er was ook veel strijd en leed’, zegt Milton Pérez, met een biertje in zijn hand. ‘Het is jammer dat hij zo kapot is gegaan aan de cocaïne. Maar wat hij voor ons Argentijnen heeft betekend, zal iemand die geen Argentijn is moeilijk kunnen begrijpen. Hij heeft ons eigenwaarde en trots gegeven.’
Stilstaan bij Diego Maradona zullen de Argentijnen nog lang. Hoewel hun held inmiddels is begraven, zullen de emoties voorlopig intens blijven. Ook bij Osmán. ‘Zolang we Maradona’s doelpunten nog op tv kunnen bewonderen, heeft hij het eeuwige leven.’
Dat Argentinië net uit een maandenlange lockdown kwam, lijkt te hebben bijgedragen aan de chaotische ontlading van de publieke rouw