Dansen alsof corona niet bestaat
Dua Lipa stelt album voor via livestream
Dua Lipa, Studio 2054 Gezien op 27/11, vanuit onze eigen woonkamer ¨¨¨èè
Normaal had Dua Lipa de release van haar album Future nostalgia bekroond met een arenatour die haar langs het Sportpaleis zou leiden. Een zeker virus gooide roet in het eten: nu kruist de Brits-Kosovaarse zangeres de vingers voor oktober 2021. Maar omdat de moderne disco van het album een performance verdient, besloot Dua Lipa zich toch aan een concert te wagen – eentje waarbij alle kijkers achter een scherm zaten.
Studio 2054 beloofde een evenement te worden. Aan het begin van de pandemie was Future nostalgia namelijk een van de weinige popalbums die zijn release niet uitstelde in de hoop dat de lockdown snel zou overwaaien. Het album voelde als een cadeau aan de fans, een herinnering dat ze nooit mogen stoppen met dansen. Daarvoor putte de in 1995 geboren zangeres uit tijdvakken die ze enkel kent van de radio. De invloeden van discopioniers Donna Summer en Giorgio Moroder druipen eraf, en ‘Physical’ heeft meer dan alleen een titel gemeen met de eighties-hit van Olivia Newton-John. Naast de aalgladde popmuziek van haar debuut Dua Lipa (2018) zat de functie van eenmansdisco Lipa’s fluwelen stem en levendige stijl als gegoten.
Doordat andere sterren releases uitstelden, had Dua Lipa bovendien vrij baan op radiogolven en streamingdiensten. Future nostalgia piekte op 1 in de Britse, Spaanse en Australische albumlijsten, strandde op 2 in de Lage Landen en belandde al op 4 in het eindejaarslijstje van The New Yorker. Maar ook conceptueel nam het album een unieke positie in het mid-corona poplandschap in. Terwijl Adrianne Lenker zich opsloot in een blokhut om de eenzaamheid te
verkennen, en Taylor Swifts Folklore intiemer dan gewoonlijk klonk, was Future nostalgia de antithese van de lockdownplaat: het klonk exuberant, vrolijk en gulzig. Angèle
Studio 2054 trok die lijn door. Lipa trad aan op een klein podium dat deed denken aan de clip van Donna Summers ‘I feel love’, mistige discofilter over het beeld incluis. Daarna ging ze op wandel: een indrukwekkend continu shot dat deed denken aan de openingsscène van de film Boogie nights (1997) volgde haar terwijl ze van ruimte naar ruimte danste door een hangar. Eén ervan was ingericht als de legendarische New Yorkse dansclub Studio 54, anderen als rolschaatsbaan of boudoir, maar net als haar twintig dansers staakte Lipa het dansen geen seconde.
De troep scheerde rakelings naast mekaar voor ‘Physical’. Voor enkele oude hits sloeg Lipa haar arm om de schouders van dj The Blessed Madonna. En toen ze in ‘Pretty please’ ‘put your hands on me’ zong, namen haar dansers dat letterlijk.
Bekruipt u tegenwoordig bij films of series soms het gevoel: ‘tiens, die komen wel érg dicht bij elkaar’? Wel: dat hadden wij tijdens Studio 2054 een uur lang. Misschien lag het eraan dat professionele dansers in het VK nog mogen werken, of ging de crew twee weken in quarantaine. Hoe dan ook: terwijl wij ons hoofd breken over hoeveel familieleden we mogen uitnodigen met Kerstmis, leek het bij Dua Lipa de zoete inval. Miley Cyrus, J. Balvin en Elton John verschenen nog op het scherm met een straalverbinding, maar FKA Twigs, Kylie Minogue en Angèle kwamen gewoon een potje mee dansen.
Terwijl wij ons hoofd breken over hoeveel familieleden we mogen uitnodigen met Kerstmis, leek het bij Dua Lipa de zoete inval
De Brusselse bracht samen met Lipa het duet ‘Fever’, en we kunnen ons niet voorstellen dat ze daarbij geen indruk maakte op een internationaal publiek. Terwijl Lipa zo vaak naast de camera keek dat we soms het gevoel kregen een ticket van 14 euro te hebben om vanuit een hoekje naar een privéfeest te kijken, speelde Angèle met de lens tot ze in onze huiskamer zat. Tot dusver is hun duet vooral voor Dua Lipa een meesterzet gebleken: net als de samenwerkingen met J. Balvin (Colombia) en Miley Cyrus (VS) levert het de Britse de sleutels tot een nieuwe markt op. ‘Fever’ landde in Frankrijk op 2 in de hitparade, terwijl de gevolgen voor Angèle voorlopig minder tastbaar zijn: in het VK piekte de song op 79. Maar hoe de Brusselse op haar sneakers de camera inpakte, moet haar haast extra volgers opleveren.
Volwassen worden
Met zijn staalharde ontkenning van de werkelijkheid werd Studio 2054 een nieuwe stap in het volwassen worden van de concertlivestream.
Aan het begin van de lockdown speelde de Vlaamse metalband Fleddy Melculy nog voor een lege zaal, en drukte de Britse poppunker Yungblud op een knop als hij vond dat er applaus hoorde. Dat hielp zoals een kusje op de wonde alleen helpt bij de afwezigheid van pleisters.
Maar gestuwd door de nood aan extra inkomsten professionaliseerde het medium. Rapper Travis Scott speelde pionier met een virtueel concert in de game Fortnite, en Billie Eilish tekende in oktober voor een voorlopig hoogtepunt door een concertervaring waarbij de ze fans onophoudelijk betrok te verenigen met special effects die haar van tussen de poten van een tarantula of van op het dak van een wolkenkrabber lieten zingen.
Dat concert maakte van zijn zwaktes een sterkte – zo ver ging Studio 2054 niet. Een showcase voor de songs, zoals de intieme versies van
Folklore die Taylor Swift nu op Disney+ zet, was het evenmin. Voor een dansvideo zoals Beyoncés Homecoming schoten de choreografieën tekort, en voor een visual album als Beyoncés Lemonade waren de beelden niet origineel genoeg. Maar waar Studio 2054 ontegensprekelijk in schitterde was de escapistische ervaring. Het dompelde je onder in iets dat vroeger was, en waarvan we alleen maar kunnen hopen dat het ooit terugkomt. Future nostalgia heet dat dan, zeker?