De laatste knipt het licht weer aan
Blackout
Zondag om 20.45 uur op Eén, integraal op Streamz
¨¨èèè
In 2014 werd de kerncentrale van Doel gesaboteerd. Vier maanden lang lag de reactor stil, maar tot een stroomonderbreking in heel België heeft dat niet geleid. In de fictiereeks Black-out, al langer te zien op Streamz en nu ook op Eén, is dat wel het geval. Daar wordt een uitleg voor gegeven, waar ze bij de energieregulator Creg vast eens hartelijk om hebben gelachen, maar dat deert niet: het is fictie, niet alles moet plausibel zijn. Zolang het maar geloofwaardig overkomt.
Laat dat nu net het probleem, of liever een van de problemen, zijn van Black-out. Het begint al met de openingsscène. Net voor de stroomonderbreking krijgt de Belgische premier in het parlement een filmpje toegestuurd op haar smartphone, waaruit ze kan afleiden dat haar tienerdochter is ontvoerd. De manier waarop Sara De Roo, die premier Annemie Hillebrand speelt, daarop reageert, is zo ongeloofwaardig dat ze de hele reeks bijna doet kapseizen. De eerste aflevering komt het in ieder geval niet meer te boven. Dat ligt niet alleen aan De Roo, die overigens de hele reeks lang haar personage niet vindt, maar vooral aan de dialogen, die zo houterig geschreven zijn dat je er legplanken van kunt zagen. Zelfs Geert Van Rampelberg, die Michaël Dendonker speelt, een superflik en ‘vertrouweling’ van de premier, weet aanvankelijk niet wat ermee aan te vangen, laat staan Lucas Van den Eynde, de aan een rolstoel gekluisterde echtgenoot van die premier. Het is niet om aan te zien, hoe die hier zit te acteren. Eigenlijk slaagt alleen Ruth Becquart, in de nochtans ondankbare rol van inspecteur Nathalie Maes, erin enig naturel aan haar personage te geven.
Toegegeven, als je de hele rit uitzit op Streamz, wordt het gaandeweg beter – of zou er gewenning optreden? Laten we het erop houden dat het beter wordt, maar goed wordt het nooit. De actiescènes zijn degelijk geregisseerd, Van Rampelberg groeit in zijn rol – zijn woede-uitbarsting tijdens de ondervraging van de vrouw van een verdachte, een jonge moeder met een zieke baby, is ronduit memorabel. Maar de personages krijgen nooit vorm en de onbeholpen scenariotrucs stapelen zich op. Die uitleggerige, betuttelende, overbodige flashbacks! De powerpointpresentatie ‘slachtoffersimulatie vuile bom’ die klaarstaat zodra de premier in een crisisvergadering dat denkspoor voor het eerst aarzelend oppert!
Trouwens: als je niet het budget hebt om de chaos in beeld te brengen waarin een dagen aanslepende stroomonderbreking dit land zou storten (het ergste wat we te zien krijgen, is een file aan een benzinestation over de Nederlandse grens), had je dan niet beter een andere reeks kunnen maken? Of moet het flauwe zedenlesje over kernenergie helemaal aan het eind alles goedmaken?
Als je de hele rit uitzit op Streamz, wordt het gaandeweg beter – of zou er gewenning optreden?