Een bulldozerpolitiek leidt echt niet tot meer veiligheid voor de staat Israël
MIDDENOOSTEN Katelijne Suetens verwacht niet dat Joe Biden breekt met de Israëlpolitiek van zijn voorganger. Maar Europa hoeft daar niet op te wachten.
In heel wat hoofdsteden wereldwijd geniet men dezer dagen van een welverdiende rust nu het Trump-circus de tenten neerhaalt. Het is wachten op de inauguratie van Joe Biden. Niet zo in Israël. Na het eerdere succes van akkoorden met de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein en Soedan, zet Israël alle diplomatieke zeilen bij om zijn antiIranalliantie verder uit te breiden. Op het terrein wordt alles uit de kast gehaald om nog zo veel mogelijk land de facto te annexeren zolang Trump in het Witte Huis woont.
Begin november bulldozerde het Israëlische leger Humsa Al Bqai’a, een Palestijns bedoeïenendorp in de Jordaanvallei, plat. Het was een van de grootste vernielingen van de afgelopen jaren. Heel wat van de tenten en voorzieningen werden gefinancierd met Europese ontwikkelingshulp, en dus ook met geld van de Belgische belastingbetaler. Enkele andere projecten, waaronder twee scholen, zijn vandaag acuut bedreigd met afbraak.
Enkele dagen na Humsa Al Bqai’a lanceerde de Israëlische overheid de openbare aanbesteding voor de bouw van meer dan 1.200 woningen in Givat Hamatos. Deze nederzetting, illegaal volgens het internationaal recht, vormt het sluitstuk in een ring van nederzettingen die Jeruzalem scheidt van Bethlehem en die de Westoever doormidden snijdt.
‘Vredesdeal’
Huisvernielingen en de bouw van nieuwe nederzettingen gaan hand in hand: ontdoe het land van de oorspronkelijke bewoners en bevolk het vervolgens met je eigen volk. Een strategie die Israël de afgelopen decennia zo grootschalig heeft toegepast dat de Palestijnen vandaag nog amper uitzicht hebben op de helft van de schamele 22 procent van historisch Palestina, die de Akkoorden van Oslo van 1993 hen beloofden.
Er is al maanden een sterke toename van het aantal huisvernielingen in Zone C en Oost-Jeruzalem. Israël gaat alsmaar driester te werk in het plannen en uitvoeren van nederzettingen die de Europese Unie altijd als een rode lijn heeft bestempeld. Ze betekenen de doodsteek voor de tweestatenoplossing. In de feiten is die oplossing al vele jaren dood, maar ze werd kunstmatig in leven gehouden door de internationale gemeenschap, bij gebrek aan een alternatief. Of beter: bij gebrek aan de politieke moed om een alternatief, in overeenstemming met het internationaal recht, af te dwingen. Afgelopen zomer leek de Europese Unie, verontrust door de annexatieplannen van de nieuwe Israëlische regering, dan toch bereid om na te denken over tegenmaatregelen. Na Israël jaren een wortel te hebben voorgehouden, dan toch maar de stok? Helaas, met de zogenaamde vredesdeal met de
Het is onwaarschijnlijk dat Joe Biden de erkenning van de annexatie van Jeruzalem en de Golanhoogten zal omkeren
V.A.E., verdween de annexatie-waanvan-de-dag en daarmee ook de wil van de Europese Unie om haar bevoorrechte partner, Israël, erop te wijzen dat met voorrechten ook plichten komen. De verplichting om het oorlogsrecht en de mensenrechten te respecteren bijvoorbeeld. Onbegrijpelijk, want de Europese Unie is perfect op de hoogte van het feit dat Israël dag na dag meer Palestijns land annexeert en de ruimte voor een leefbare Palestijnse staat verkleint.
Elke Europese lidstaat die beweert de veiligheid en de voorspoed van de Joodse staat te beogen had al veel langer moeten optreden tegen deze annexatie. Verwacht men echt dat het letterlijk en figuurlijk verdrukken van meer dan vijf miljoen Palestijnen op een of andere manier tot meer veiligheid en voorspoed voor de staat Israël zal leiden?
Eerste viool voor Europa
Reken niet te veel op de Amerikanen. De absolute prioriteit van Joe Biden in de regio wordt het redden van de Iraanse
nucleaire deal. Biden zal enkele discutabele beslissingen van de Trumpregering terugdraaien en terugkeren naar een tweestatenpositie. Maar het is onwaarschijnlijk dat hij de erkenning van de annexatie van Jeruzalem en de Golanhoogten zal omkeren. Bovendien betekent een terugkeer naar een periode van voor Trump een terugkeer naar een gefaalde strategie, die alleen geleid heeft tot het verdiepen van de één-staatrealiteit met ongelijke rechten en een militaire bezetting zonder eind.
Als de Europese Unie het ernstig meent met de veiligheid van Israël en meer dan lippendienst wil bewijzen aan de zichzelf toegeëigende rol van voorvechter van de mensenrechten, dan maakt ze nu, vandaag, gebruik van de politieke, economische en diplomatieke hefbomen waarover ze beschikt om Israël te doen afwijken van de ramkoers waarop het zich bevindt. Tijd voor de Europese Unie om de eerste viool te gaan spelen en het Biden-presidentschap te overtuigen haar posities te ondersteunen.