Geen winnaars in de Wetstraat én winkelstraat

Vandaag gaan de winkels weer open. Op een dinsdag, zodat de kans op een overrompeling zo klein mogelijk blijft. Veel fun zal er niet te beleven zijn. Shoppers moeten alleen of hooguit met twee opdagen. Ze zullen zich controles en tellingen moeten laten welgevallen. Ze lopen het risico dat ze, net voor ze het consumptiewalhalla in de binnensteden weer mogen betreden, toch worden teruggewezen omdat ze met te velen zijn opgedaagd. Even uitblazen bij een glas of hap zit er niet in, want de horeca blijft dicht.

De beslissing, de enige van eind vorige week die wat meer ruimte geeft, baadt eens te meer in dubbelzinnigheid. Er mag weer iets dat eerder verboden was, maar de bedoeling is dat zo weinig mogelijk mensen daar gebruik van maken. Doen ze dat toch, dan begint meteen een nieuw rondje welles-nietes over wie daarvoor met de vinger moet worden gewezen. Waren de steden en gemeenten wel klaar en de ordediensten alert genoeg? Beslisten de regeringen in het Overlegcomité voorbarig, of lieten zich allemaal in de luren leggen door de ontketende Frank Vandenbroucke (SP.A)?

Geconfronteerd met een onuitgegeven gezondheidscrisis slingert het beleid onophoudelijk heen en weer. Na een lang verhoopte versoepeling komt een keiharde verstrenging. Die wordt, als de cijfers de andere kant uitgaan, dan weer gevolgd door een publiek debat over de noodzaak van de harde beperkingen van de bewegingsvrijheid. Eerst staat de redding van het gezondheidssysteem centraal, met inbegrip van respect voor het medisch en verzorgend personeel. Maar als de meest pessimistische voorspellingen worden vermeden, rijst al gauw de vraag waartoe al dat radicalisme eigenlijk moest dienen.

Tegen die achtergrond is het grotesk om op het begrip van 11 miljoen Belgen te rekenen, laat staan op hun belangeloze medewerking. Het beroep op het zelfs in de beste omstandigheden vluchtige Rode-Duivelsgevoel, valt op een koude steen. Als het in de Wetstraat ieder voor zich is, waarom dan niet in de winkelstraat?

In geen van beide biotopen vallen winnaars aan te treffen. Hooguit wordt de miserie gedeeld. De winkeliers zien ondanks de heropening hun omzet en winstmarge kwakkelen. De kopers missen beleving. De lokale ordehandhavers hollen achter de feiten aan en werken iedereen op de zenuwen. Op de hogere politieke niveaus wordt al positie ingenomen om later succes te kunnen claimen. Rijkelijk vroeg: als er na deze tweede nog een derde golf komt, valt er niet veel meer te redden.

Het beroep op het sowieso vluchtige RodeDuivelsgevoel valt op een koude steen