Achtergrondmuziek

Voor een vaccin worden we binnenkort op de gekste plekken verwacht. Denk aan evenementenhallen, bedrijfsloodsen, oude ziekenhuizen en militaire gebouwen, markthallen, een naar zweet ruikend sportcentrum, hier en daar zelfs een cultuurhuis waarvan de programmering enkele maanden in de war geschopt wordt.

Maar het vaccinatiecentrum dat met stip het meest tot de verbeelding spreekt, is de kathedraal van Salisbury in Zuid-Engeland. In de laatmiddeleeuwse kerk ontving dit weekend een duizendtal tachtigjarigen een prik. Hun tijdelijk kerkasiel zou je met wat goede wil een eerste stap richting een nieuw leven kunnen noemen.

Godshuizen hebben wel vaker als toevluchtsoord gediend. Kerken openden ooit de deuren voor vervolgden en voortvluchtigen. Uit eerbied voor gewijde cultusplaatsen, misschien ook uit vrees voor het onteren ervan, kwamen hun achtervolgers niet verder dan het portaal. Bij ons, maar bij uitstek in de protestantse kerk, dook kerkasiel op in de nasleep van verscherpt asielbeleid, als een ultieme mogelijkheid om mensen zonder papieren op te vangen.

Maar medische noodopvang in een Britse kathedraal? Dat moet een unicum zijn. De kerk heeft de voorbije jaren bovendien noodgedwongen drempels moeten opwerpen voor vrije toegang. De kosten voor onderhoud en restauratie liepen zo hoog op, tot omgerekend 15.750 euro per dag, dat de kerkfabriek zich in 1986 genoodzaakt zag een stevige toegangsprijs te vragen aan wie de vroeggotische architectuur wil bezoeken.

Sinds zondag is niet de Magna carta die er bewaard wordt, maar covid-19 het gespreksonderwerp van de dag. En Bach en Händel, want de kathedraal vergastte de eerste lichting gevaccineerden meteen op orgelklanken. ‘Om ze op hun gemak te stellen’, aldus de deken. ‘Maar ook omdat we graag ijveren voor genezing en herstel.’ Na afloop klonk er applaus voor hemelse achtergrondmuziek. Of was het toch vooral opluchting?

De kathedraal van Salisbury vergastte de eerste lichting gevaccineerden meteen op orgelklanken