Een elizabethaans totaalspektakel
RECENSIE MUZIEKTHEATER Het theaterconcert Midzomernachtsdroom is een oog- en oorstrelend spektakel over de verblindende, verdovende liefde.
1600 ging Shakespeares Midzomernachtsdroom de theaterannalen in als een onzinnige komedie. Enkele eeuwen later leent het romantische verhaal zich voor een monumentale bezetting van toneelspelers, koor en orkest. Dat is te danken aan de beeldrijke muziek die de Duitse componist Felix Mendelssohn (1809-1847) ervoor componeerde, met een ouverture en dertien andere stukken, waaronder de beroemde huwelijksmars.
Ein Sommernachtstraum vormt ook de ruggengraat van deze uitvoering van het Antwerp Symphony Orchestra en het Collegium Vocale Gent, onder leiding van Philippe Herreweghe. Daarin worden orkestrale en koorpartijen afgewisseld met tekstpassages door theatercollectief De Roovers, met Sara De Bosschere, Sofie Sente en Luc Nuyens. Michael Vergauwen vervangt Robby Cleiren, het vierde Roovers-lid.
Midzomernachtsdroom is het verhaal van vier geliefden, die in een nachtelijk bos verstrikt raken in een web van tovenarij en onbeantwoorde liefdes. Zo’n plot vraagt om pathos met een knipoog, en daar amuseren de acteurs (in dubbelrollen) zich zichtbaar mee. Ze declameren live op het podium, maar geven hun personages ook gestalte in vooraf opgenomen filmbeelden.
Het orkest weet die verliefde zielen en sprookjesachtige wezens wonderlijk te verklanken. Je hoort fladderende fluiten en plechtige koperblazers, maar evengoed nachtelijke dreiging via de strijkers of zalvende slaapmuziek door het koor, met enkel vrouwenstemmen en de sopranen Ilse Eerens en Dorothee Mields als solisten.
De grote sterkte van deze productie is echter dat ze de dynamiek tussen muziek en tekst ook visueel aanzet. Daarvoor heeft regisseur Jeremy De Ryckere zowat alle hoeken van de Koningin Elisabethzaal gefilmd. Orkest en koor worden op de lege stoelen en muren van de concertzaal geprojecteerd – een zeldRond zaam voordeel aan spelen zonder publiek. Extra knap zijn de filmsequenties met de acteurs, waarin alleen lichtgebruik, cameravoering of wat fysieke details volstaan om in deze klassieke setting een dromerig kader te creëren, met een huwelijksfeest in de loges als spetterend hoogtepunt.
Vooral de theatertekst, met zijn strakke rijmkorset in deze statische podiumopstelling, is gebaat bij die filmische schwung. Pas als Shakespeares zinnen letterlijk ruimte krijgen, worden muziek en theater elkaars gelijken. Omdat het lege gebouw tot een volwaardig decor wordt gepromoveerd, krijg je ook zelden het gevoel naar een online alternatief te kijken, maar des te meer naar een elizabethaans gesamtkunstwerk van muziek, theater en film.
Op 30 april vormt deze productie dan ook het terechte sluitstuk van Podium 19, de tv-zender voor de podiumkunsten.