Met vriendjespolitiek maak je ook vijanden
Boris Johnson heeft een officieel onderzoek bevolen naar de handel en wandel van ‘meester-lobbyist’ David Cameron. Zijn nauwe banden met een failliete Australische bankier kunnen hem duur te staan komen.
In de ranglijst van meest verguisde Britse politici scoort David Cameron al jaren goed. De helft van het land heeft hem het Brexitreferendum nooit vergeven, maar ook bij de voorstanders van het vertrek uit de Europese Unie ligt hij al lang niet meer in de bovenste schuif. Daarvoor frequenteert de gevallen Conservatieve leider te veel louche zakenkringen, iets waarvoor hij zich ook rijkelijk laat betalen.
Na zijn smadelijke Brexit-nederlaag trok Cameron zich terug uit het openbare leven. Interviews over de kolossale inschattingsfout die hij had gemaakt door het referendum uit te roepen, hield hij af. De man leek zelfs een tijdje van de aardbodem verdwenen. Maar wie dacht dat hij zich diep aan het bezinnen was, kwam bedrogen uit.
Cameron werkte naarstig aan een nieuwe carrière als meester-lobbyist. Daarmee sloeg hij zijn eigen raad in de wind. Toen hij nog premier was, waarschuwde hij voor de toenemende invloed van lobbyisten. Maar een uitgerangeerd politicus wil ook zijn boterham verdienen en dus werd Cameron voorzitter van een Brits-Chinees investeringsfonds dat geld probeerde in te zamelen voor samenwerkingsprojecten tussen de twee landen rond technologie, energie en gezondheidszorg.
Dat is een politiek riskante onderneming, want de Britse regering werd almaar meer beducht voor het economische imperialisme van president Xi Jinping. Zeker toen Boris Johnson het premierschap overnam van Theresa May, bekoelden de relaties tussen Londen en Peking. Geld vinden voor het fonds werd moeilijker.
Dienst-wederdienst
Voor zichzelf was dat minder een probleem. Cameron ging ook meedraaien in het rijkelijk betaalde internationale lezingencircuit. Volgens geruchten zou hij tot 120.000 pond per uur vragen. Zijn relaties in de Britse politiek probeerde hij te verzilveren met lobbywerk. Zo ging hij in zee met Lex Greensill, een Australische investeringsbankier. Beiden kenden elkaar van de tijd dat Cameron premier was. Greensill was een tijdje financieel adviseur op Camerons kabinet. Dat deed hij onbezoldigd, maar toen hij later de investeringsbank Greensill Capital oprichtte, vond hij dat Cameron iets terug kon doen. Hij vroeg hem een goed woordje te doen bij de ministers van Financiën en van Gezondheidszorg. Greensill wilde graag een graantje meepikken van de coronakredieten die de Britse regering lanceerde.
Veel ethische vragen werden daar aanvankelijk niet bij gesteld. Maar dat veranderde vorige maand toen Greensill Capital failliet ging en de bank in zijn val grote bedrijven dreigde mee te sleuren. Plots werden de politiek-ethische vragen wel acuut, zeker toen The Financial Times en The Sunday Times zich in de zaak vastbeten. De voorbije weken raakten almaar meer saillante details bekend over Camerons werk voor Greensill. Zo gingen beide heren vorig jaar kamperen met de Saudische kroonprins, wiens geld meer dan welkom was.
Omdat de storm niet gaat liggen, nam Johnson een drastische beslissing. Hij heeft een officieel onderzoek bevolen naar de activiteiten van Cameron. Het is ongezien dat een premier een voorganger zo in het vizier neemt. Zeker omdat beiden partij- en studiegenoten zijn. Johnsons gedrag is overigens ook niet onbesproken. Onlangs werd hij ervan beschuldigd dat hij Jennifer Arcuri, een voormalige minnares, een vette overheidsopdracht had toegeschoven.
Maar de Britse premier heeft door het vaccinsucces de wind mee en dus glijden schandalen van hem af. De gehate Cameron het vuur aan de schenen leggen, maakt hem mogelijk nog populairder. ‘De mensen zitten met vragen. Zij willen duidelijkheid en dat wil ik ook’, zei hij. Ook Cameron zegt dat hij met plezier wil meewerken aan het onderzoek.
De ex-premier deed een goed woordje voor zijn voormalige financieel adviseur die een graantje wilde meepikken van de coronakredieten. Maar toen kwam Lex Greensill ten val