‘Mijn idool ontmoet ik liever niet’
In ‘De koffer’ vragen we elke week aan iemand welke cultuurproducten die zou meenemen naar een onbewoond eiland. Vandaag:
Even lijkt het een dubbelinterview te worden. Partner Jeroom Snelders mort op de achtergrond als hij het niet eens is met haar keuzes, maar Elodie houdt voet bij stuk. Niet omdat ze zijn mening niet waardeert, maar omdat ze zeker is van haar stuk. Uit elke keuze spreekt een beetje idealisme, activisme zelfs. ‘Dat is zo. Maar ik vind het vooral heel mooi om te zien hoe boeken, films of muziek met verhalen deuren kunnen openen in de wereld.’
Film: Bong Joon-ho ‘Het is de eerste niet-Engelstalige film die vorig jaar de Oscar voor beste film won, helemaal terecht! Het gaat over een Koreaanse jongen die de kans krijgt om bijles te geven aan de dochter van een steenrijke familie. Beetje bij beetje wurmen hij en zijn gezin zich bij de familie binnen. En beetje bij beetje verglijdt de situatie. Toch blijf je voor hem supporteren. Dat maakt de film zo sterk: je voélt zijn wanhoop. Je weet dat hij fout handelt, en toch. De film toont hoever mensen willen gaan om te overleven en een beter leven op te bouwen. Het is een vraag die me vaak werd gesteld als topsportster: of ik boos was als er gedopeerde atleten meededen? Ja en nee. Uiteraard keur ik dat niet goed, maar boos? Nee. Ik moest met dat prijzengeld geen heel gezin onderhouden. Als mensen met hun rug tegen de muur staan, gaan ze ver. Dat toont deze film.’
Plaat: Lauryn Hill –
‘Ik denk niet dat ik ze ooit live zou willen zien, maar op plaat moét ze mee: The miseducation of Lauryn Hill. Ik volgde haar al van toen ze bij The Fugees zat, maar haar soloalbum heb ik grijs gedraaid. Ze was mijn absolute voorbeeld toen ik een jaar of 17 was. Maar volgens mij wou iedereen toen Lauryn Hill zijn. Ze was gewoon cool. Daarbij komt nog dat ze een dijk van een stem heeft. Waarom ik haar dan nooit wil ontmoeten? Ze heeft iets geheimzinnigs, tragisch zelfs. Eén soloalbum bracht ze uit, daarna verdween ze van de muziekscene. Maar wat een plaat! Het maakt haar gewoon nog fascinerender in mijn ogen. Het mysterie dat ze voor mij is, wil ik het liefst zo houden. Never meet your heroes, toch?’ (lacht)
Boek: Antwaun Sargent –
‘Het fotoboek is een collectief van zwarte modefotografen. De mensen in het boek passen allemaal net niet binnen het klassieke schoonheidsideaal. Als statement sprak het me aan, maar het zijn ook echt mooie foto’s. Elke fotograaf heeft schoonheid op zijn manier vastgelegd. Er moeten nog veel stappen worden gezet om de modewereld meer inclusief te maken, dit boek toont hoe het ook kan. De druk om te conformeren ís er, ook onder zwarte mensen. Simpelweg je haar al: draag je extensies, draag je je haar steil of niet? Ik apprecieer hoe dit boek anders omgaat met wat schoonheid is, en kan zijn.’