Seascape dropout, Tom Wesselmann, 1982
Elke zaterdag toont iemand ons zijn favoriete beeld: het werk dat altijd opnieuw beroert, troost of inspireert. Vandaag:
‘In een ver verleden studeerde ik kunstwetenschappen aan de universiteit. De volledige kunstgeschiedenis passeerde, maar pas vanaf de jaren 50 en 60 raakte ik ook echt getriggerd, vooral met de opkomst van de popart en de meer figuratieve kunst. Ik gaf die studie uiteindelijk op, maar Tom Wesselmann is me altijd bijgebleven. Ik verdiepte me in zijn hele oeuvre, dat van begin tot eind fenomenaal is.’
‘Dit werk maakt deel uit van een hele serie “dropouts”, waar Wesselmann in de jaren 60 al mee startte. Ik zag dit werk, Seascape dropout ooit in het echt: in een galerie in Knokke. Het zit ingenieus in elkaar. De ene borst gaat op in het kader en wordt zo ruimtelijk negatief, de andere is huidkleurig en positief. Je ziet ook een arm, een been en haar mond. Heel simplistisch, en toch moet je goed kijken om te zien hoe die vrouw precies zit. Je ogen worden misleid, het is een soort trucage.’
‘De scène komt uit de goeie ouwe tijd waarin er nog geen smartphones waren en vrouwen topless op het strand konden zitten. Ik woon in Brugge en ga vaak naar zee om mijn hoofd wat leeg te maken, maar dit werk doet me ook denken aan toen ik nog klein was, een jaar of zeven, en samen met andere jongens onze eerste blote borst probeerden te spotten (lacht).’
‘We zien op dit werk de tepels van de vrouw, maar er is niks obsceens aan. Het is net sensueel en dromerig. Paradijselijk haast. Ik vind haar ook een heel krachtige vrouw. Daar houd ik van in kunst: van sterke vrouwen, veel meer dan van de vrouw die als onderdrukt of onderdanig wordt afgebeeld.’
‘Ik vraag me af of dit kunstwerk vandaag nog op sociale media als Instagram kan geplaatst worden zonder dat je de nipple police achter je aan krijgt. In mijn collages komen ook wel eens tepels voor en ik ben daar al eens voor van Facebook gegooid. Je moet die tepels dan blurren, maar dat neemt natuurlijk veel van de kracht van zo’n werk weg. Er lijkt me toch een duidelijk onderscheid te zijn tussen platte porno en kunst. Alles lijkt doorgeslagen naar een soort misplaatste preutsheid. Al vind ik het als man best moeilijk om daar iets over te zeggen.’
‘Het schilderij dateert uit 1982 en is dus veertig jaar oud, maar het is tijdloos. Ik zie ook best veel parallellen met de collages die ik maak: simpele complexiteit, of net complexe simpliciteit, en heel erg to the point. Ik kom uit een artistieke familie en werkte ook een tijd in verschillende galeries. Pas op mijn 32ste begon ik zelf te creëren. Tegen die tijd had ik dus al veel gezien, had ik een grote visuele bagage, die zeker een rol heeft gespeeld toen ik mijn eigen vormtaal begon te ontwikkelen. Het kan haast niet anders of Tom Wesselmann heeft me geïnspireerd.’