Stoffelijk overschot S
teve Hodge was verontwaardigd, anderhalf jaar geleden, toen zijn huis werd belaagd door journalisten. Vooral de ingevlogen Argentijnen maakten het bont, buitelden over elkaar heen en, erger, over de bloemperkjes die zijn vrouw zo zorgvuldig in de voortuin had aangelegd. Daarom kwam hij met een officieel statement: ja, hij wist dat Diego Maradona overleden was, uiteraard, God hebbe zijn ziel, maar neen, hij was daarom niet van gedacht veranderd, hij zou het shirt van Maradona niet verkopen, dat vond hij bijzonder onrespectvol, voelde te zeer aan als dansen op het graf van de pas aflijvige, zo zat hij niet in elkaar.
Woensdag klopte de veilinghamer bij Sotheby’s in Londen af op 8,5 miljoen euro. Voor Steve Hodge, lid van een paupergeneratie voetballers, moet dat voelen alsof hij een jaartje in China is gaan sjotten. Back to the future, zoals de kassa nu rinkelt, rinkelde ze nog nooit.
Een dochter van Maradona beweerde nog dat het truitje in kwestie dat van de eerste helft was, toen de wonderen zich nog niet hadden voltrokken. Het is haar vergeven, papa Diego is, ook nu hij tot stof en as is wedergekeerd, nog altijd de melkkoe van de familie. Het vermaarde veilinghuis deelde na nauwkeurig onderzoek mee dat er geen enkele reden was om aan de authenticiteit van het shirt te twijfelen. In dat truitje had Diego Armando Maradona in nog geen vier minuten de twee meest vermaarde doelpunten uit de geschiedenis van het WK voetbal gemaakt – en als je ‘WK’ weglaat, klopt de zin nog altijd.
Het lijkt op het eerste gezicht vreemd dat uitgerekend Hodge het shirt van Maradona wist te bemachtigen. Hij was een nobody in dat Engelse team. De sterren waren Glenn Hoddle, Chris Waddle, Peter Beardsley en Gary Lineker, doelman Peter Shilton ook. Misschien waren die wel te verontwaardigd over de hand van God, wilden ze daarom geen truitje wisselen met een bedrieger. Zeker in het geval van de goalie lijkt dat een plausibele verklaring, hij werd tenslotte het meest voor aap gezet door de geniale speelvogel die Maradona was.
De waarheid is dat niemand anders dan Hodge het truitje ook verdiende. Bij Maradona’s eerste doelpunt (dat waarmee de Argentijn Michelangelo’s versie op het plafond van de Sixtijnse Kapel naar de tweede plaats verdreef in de categorie ‘Wereldberoemde reproducties van ledematen van het opperwezen uit het katholieke geloof ’), gaf Hodge de, nu ja, assist.
Het was de tijd waarin de terugspeelbal nog niet in de ban was gedaan, doelmannen verrichtten nog zuivere handenarbeid. De Argentijnen vallen aan door het midden, Maradona dribbelt, raakt opgesloten, speelt Jorge Valdano aan, diens controle is slecht, de bal botst van de grond, waardoor Hodge zijn kans schoon ziet om, achter zijn rug, op zijn keeper terug te spelen: blind, akkoord, maar veilig, want met een flinke boog. Dat was buiten Maradona gerekend, en diens katachtige lichaam dat een leven lang én een genie én een schurk herbergde.
Bij het tweede doelpunt – de dribbel van de eeuw – was Hodge een bevoorrecht toeschouwer. Hij is de speler die stikkapot zit, toch nog mee naar voren gaat, maar bij het balverlies van de Engelsen niet meteen terugplooit. In een defensieve analyse van dat doelpunt anno 2022 zou Hodge er uiterst bekaaid vanaf komen. Hij zou ongenadig in een lampje worden gevat, om des kijkers aandacht te vestigen op de rare sprongetjes van een speler die, mocht hij echt zijn taak hebben vervuld, Maradona na diens eerste zwenking de pas had kunnen afsnijden. Nu staat hij enkel op de foto. Heel even dan toch, want al snel is, om beide spelers op hetzelfde plaatje te vereeuwigen, een telelens nodig die in die tijd nog niet voorhanden was.
Dat net dat stuk textiel het record voor sportmemorabilia heeft verpulverd (het was een truitje van honkballegende Babe Ruth, net als Maradona een man van vele verslavingen, grootverbruiker van whisky en vrouwen), is wonderlijk, want het had nooit om Maradona’s lijf moeten hangen.
Twee dagen voor de kwartfinale krijgen de Argentijnen van de Fifa te horen dat de Engelsen in het wit mogen spelen, en Argentinië dus niet in de traditionele wit en hemelsblauw gestreepte uitrusting zal kunnen aantreden. Bondscoach Carlos Bilardo is radeloos. De wedstrijd wordt op het middaguur gespeeld, het Aztekenstadion wordt gegarandeerd een bakoven. Kledingsponsor Le Coq Sportif heeft het eerste set truitjes van voor die tijd moderne, fijnmazige gaatjesstof voorzien, maar achtte dat niet nodig voor het reserveplunje, en al in de vorige ronde tegen Uruguay hadden de spelers geklaagd over de warme, dikke katoenen stof.
Bilardo sommeert iemand van zijn trainersstaf om in Mexico City op zoek te gaan naar lichtere truitjes. Na een urenlange zoektocht tikt de man in een buitenwijk 38 blauwe shirts op de kop. In het Argentijnse trainingskamp worden de kokkinnen opgevorderd – als het er om spant, zijn mannen niks zonder vrouwen. Ze naaien haastig een logo van de Argentijnse voetbalbond AFA op de shirts en hanteren strijkijzers om de rugnummers op de shirts te kleven. Die waren dan weer gevonden in een winkel met spullen van American Football, en waren meer grijzig dan wit.
Van pakweg 100 peso’s naar 8,5 miljoen euro voor een voddentruitje, daar kunnen de Giorgio Armani’s en JeanPaul Gaultiers van deze wereld een puntje aan zuigen. Het pronkstuk is dus verdwenen uit het National Football Museum in Manchester, waar drommen Engelsen zich er de voorbije jaren aan vergaapten, en zo eer betoonden aan de man die op een bloedhete junidag in 1986 op onnavolgbare wijze Thatchers Falklandoorlog wreekte.
Nu hangt het in een of andere goed beveiligde bunker van een van de superrijken op de planeet. Die eigenen zich wel vaker dingen van algemeen nut toe. De as van Maradona was nog net niet te koop. Zijn stof wel.
Niemand anders dan Steve Hodge, een nobody in het Engelse team, verdiende het truitje van Diego Maradona