Wie is Elizabeth O’Brien?

Groeide op in armoede in Michigan

Sinds 2019 professor aan het departement Medische Geschiedenis van de Johns Hopkins Universiteit in Baltimore, Maryland Behaalde in 2019 haar PhD aan de universiteit van Texas over de culturele politiek van reproductieve geneeskunde

Heeft een dochter van 13

Het Roe v. Wade-arrest, dat abortus garandeert als federaal recht, sneuvelt met grote waarschijnlijkheid deze zomer. Voor de feministische beweging is dat een shock én een wake-upcall. ‘Mijn studenten zijn heel politiek bewust en begrijpen wat er op het spel staat’, zegt professor Elizabeth O’Brien. ‘Twintigers organiseren lezingen over anticonceptie voor hun medestudenten.’ O’Brien is professor aan het departement medische geschiedenis van de Johns Hopkins Universiteit. Dat is de oudste vakgroep in de Verenigde Staten die de geneeskunde een historische spiegel voorhoudt. Haar onderzoek focust op seksisme en racisme bij gynaecologische praktijken. Ze is ook moeder van een dertienjarige dochter. O’Brien noemt het nakende verbod ‘een stomp in de maag’. ‘Vooral vrouwen uit minderheden zullen dit voelen. Zij hebben vaak een slechtere economische status, geen toegang tot goede gezondheidszorg, en kampen met institutioneel geweld of geweld in hun leefomgeving. Zelf kunnen kiezen is voor hen cruciaal. Dit is een garantie op leed voor zoveel vrouwen en kinderen. Sommige staten zijn bovendien nu al plannen aan het maken om vrouwen te bestraffen die over de grens een abortuskliniek bezoeken.’ ‘We zitten hier met een heel conservatief evangelisch machtsblok, waar rechtse, bevoorrechte mannen de plak zwaaien. Hun plannen ontzeggen vrouwen elke waardigheid en menselijkheid. Ze willen ons land terugsturen naar het tijdperk waarin vrouwen en mensen uit minderheden niets te zeggen hadden. Er is ook een brede groep die geïsoleerd leeft en heel gemakkelijk op te jutten is. Al was het maar omdat sinds Obamacare veel verzekeraars abortus vergoeden, en dat lokt bij sommigen de reactie uit dat ze hun hoge aansluitingsgeld niet gebruikt willen zien voor zwangerschapsonderbrekingen.’ ‘Absoluut niet, dat is een nieuw idee. In de jaren 70 was er amper beroering over de geaborteerde foetus. Controle over de vruchtbaarheid van de vrouw is in de VS altijd gelinkt geweest aan systemen van economische autoriteit en verdrukking. Tijdens de slavernij wilde het witte establishment dat zwarte vrouwen veel kinderen kregen, zodat er arbeidskrachten waren. Toen slavernij verdween, dook het idee op dat de natie best zo wit mogelijk bleef. Tienduizenden vrouwen uit minderheden werden gesteriliseerd, en in de 19de eeuw “ontdekten” politici en artsen abortus bij witte vrouwen als maatschappelijk probleem. Ze gingen het criminaliseren, hoewel veel witte vrouwen naar bijvoorbeeld Puerto Rico trokken voor de ingreep. Nooit stond in dat beleid het welzijn van de vrouw of haar gezin centraal. Deze heftige geschiedenis hebben we als land nog altijd niet volledig verwerkt. Het idee dat een vrouw zelf het recht heeft en mag kiezen is zeer pril.’ ‘De VS zijn enorm afhankelijk van goedkope arbeid, vaak door migranten. Nu houden strenge migratieregels en deportaties velen buiten. Door de pandemie zijn we veel arbeidskrachten kwijtgeraakt (4,2 miljoen mensen verlieten de arbeidsmarkt tussen maart 2020 en juli 2021, red.). Intussen is er massale onvrede bij werknemers over ons economisch systeem. De kosten voor wonen, transport en basisbehoeften stegen gigantisch, het minimumloon stagneert in veel staten al jaren. Er worden niet snel genoeg kinderen geboren. Wie kan zich nog een kwart miljoen dollar veroorloven voor

‘Mijn studenten weten wat er op het spel staat. Twintigers organiseren lezingen over anticonceptie voor hun medestudenten’