Millennials spartelen in hilarisch drijfzand
Lachen met millennials is altijd tof. Met hun eigendunk en snobisme. Met die heilige overtuiging dat alle zonlicht start waar hun spijsvertering stopt. En ik mag dat zeggen, want ik ben er zelf eentje.
Wie millennials graag in hun hemd gezet ziet, heeft nu ook vijf seizoenen van een geweldige tv-serie om te savoureren: Search party, een hilarische zwarte komedie waar je kop noch staart aan krijgt.
Centraal staat een groepje van vier vrienden in New York City. Nou ja, vrienden: zo noemen ze elkaar, maar van echte vriendschap is geen sprake. Het zijn een voor een zelfingenomen, onuitstaanbare jongelui van de ergste soort. Ze geven niets om elkaar, ze zijn alleen bezig met zichzelf.
Er is Drew, een ruggengraatloze saaierd die krampachtig hip wil zijn. Portia is een dom blondje dat actrice wil worden. Elliot is een van de pot gerukte narcist, van het type dat een kankerverleden verzint om ‘interessanter’ te zijn voor de buitenwereld. En dan is er Dory, ogenschijnlijk de normaalste van de vier. Zij sleurt haar vrienden mee in een zotte rollercoaster, wanneer ze op zoek gaat naar Chantal, een vermist meisje met wie ze ooit op de middelbare school zat.
Wat volgt, is eigenlijk te krankzinnig om uit te leggen. De plot is compleet van de pot gerukt, maar geweldig grappig. Je ziet hoe die onuitstaanbare jongelui, van de ene plottwist naar de andere, zich steeds dieper in de nesten werken. Als hilarisch drijfzand dat hen steeds dieper opslokt, terwijl zij almaar uitzinniger spartelen. Het doet sterk aan Arrested development denken, nog zo’n gewéldige cult-komedieserie, die we alleen maar kunnen aanbevelen. Misschien omdat Alia Shawkat (Dory Sief) in die serie ook Maeby Fünke speelde? In elk geval: het is een vergelijking van de goede soort.
De personages zijn duidelijk uitvergrote karikaturen, waarmee je móét lachen. Dat maakt Search party zoveel leuker dan de HBO-reeks Girls. Die ging ook over millennials in NYC, die ook stuk voor stuk onuitstaanbaar waren. Maar daar mocht je niet zo uitzinnig om lachen, want die reeks zou zogenaamd iets zeggen over ‘de tijdgeest’. Die vervelende pretentie herbergt Search party gelukkig niet. Dus lach maar raak.
We zijn rijkelijk laat om deze reeks aan te bevelen, want het vijfde en laatste seizoen is in de VS inmiddels afgelopen. Maar beter laat dan nooit. En beschouw het als een voordeel: er liggen dus vijf heerlijke seizoenen van hilarische waanzin te wachten die u naar hartenlust kunt bingen. Kleine disclaimer: niet álle millennials zijn zo vervelend. Er zitten ook een paar goeden tussen.
De serie doet denken aan
nog zo’n gewéldige cultkomedieserie, die we alleen maar kunnen aanbevelen
redacteur economie
‘Ik studeerde, had een peuter en had geen toegang tot gezondheidszorg, en dus ook geen anticonceptie. Ik nam de bus en was afhankelijk van voedselbonnen. Met een eigen auto naar Planned Parenthood (een ngo die in de VS instaat voor reproductieve gezondheidszorg, red.) rijden was zelfs geen optie. De staat Texas vond dat ik geen recht had op Medicaid omdat ik studeerde, zij zagen mij liever voltijds in een benzinestation werken dan een doctoraat te halen. Dat was frustrerend. Het dwingt je om heel snel op te groeien, wat helaas heel veel mensen in dit land moeten doen.’ ‘(Lacht). De vader van mijn kind heeft nooit alimentatie betaald. Mijn moeder was een alleenstaande moeder van drie, net als mijn oma. En allemaal waren ze zwanger als tiener. Mannen worden voor die situaties al zo lang niet verantwoordelijk gehouden. Er zijn geen gevolgen, en er is geen prijs om te betalen.’