Vijftig tinten zwart
Darkmatter is een ontregelende trip door de duisternis. Choreografe Cherish Menzo jaagt je de stuipen op het lijf.
¨¨¨¨è
Het spookachtige openingsbeeld van Darkmatter doet je al meteen in de ogen wrijven. Bedwelmend traag strijkt een man in een zwarte hoodie de buik van een vrouw in met zwarte verf. Hun gezichten zijn verscholen achter een metallic masker, zonder ogen of neus. Wanneer de man achterover leunt, spiegelt zijn helm het beeld van de vrouw die op de grond ligt. De toon is meteen gezet: dit is een radicaal gebaar van weigering. Wie kijkt, ziet alleen zijn eigen blik teruggekaatst. Deze figuren laten zich niet objectiveren, noch in een hokje dwingen.
In Darkmatter werkt de jonge choreografe Cherish Menzo (deel van Jan Martens’ gezelschap Grip) verder aan haar onderzoek naar de beeldvorming van het zwarte lichaam. Samen met danser Camilo Mejía Cortés gaat ze deze keer veel verder dan de deconstructie van populaire stereotypen uit Jezebel (2019), haar debuut over vrouwelijke modellen uit rapvideo’s. Geïnspireerd door het posthumanisme, transhumanisme en afrofuturisme laat Menzo de lichamen hier uit hun grenzen breken. De dans is monsterlijk, futuristisch, abject, verhakkeld. Maar evengoed: genderloos, bevrijd van een raciale geschiedenis, puur materie.
Met haar zilverkleurige grillz en Marilyn Manson-achtige kleurlens jaagt Menzo je zo de stuipen op het lijf. Wat een performer! En wat een mooie, intieme relatie met Cortés. Of ze nu wankelen op hun stilettolatexlaarzen of naakt door de zwarte verf glibberen, het duo verrast na elke black-out met krachtige beelden. Dankzij het gedurfde lichtontwerp, de ijzingwekkende soundtrack en de beklemmende rapsongs die Menzo en Cortés live uitspuwen, wordt Darkmatter niet alleen een fascinerende afdaling in het hart van de duisternis die in ons allemaal schuilt, maar ook een poëtische representatiekritiek die de rijkdom van het zwart zijn viert.
Dit is een radicaal gebaar van weigering. Wie kijkt, ziet alleen zijn eigen blik teruggekaatst. Deze figuren laten zich niet objectiveren, noch in een hokje dwingen
Compagnie Cecilia.
Tot 28/5 in De Expeditie (Gent), volgend seizoen op tournee. ¨¨¨èè